BARIŞ VE KUKLA | Aziz Kemal Hızıroğlu

yenilenen duvarların ardında

hapsedilmiş güzellikti barış

yüreklerin paslı doğu kapılarına

ölülerce soruldu: hanginiz çıkış?

onu beklerken çocuklar

ne çok savaş geldi- geçmedi

gecelerde kan pıhtılanırken

gitmedi- düşlerinden uçurtmalar

güvercin talanı kollayan ajanslardan

naklen verildi öldürme biçimleri

bitimsizdi, hüzün inceliğindeydi

umut, ateş avlularında kavruldu rivayeti

işin özü iktidar ve mülkiyetti elbet

savaş biçimde gençleştirildikçe

hanelerin kayıp çocuklarını

arayan annelerin yüzü kaldı geriye

dirençten dökülme barış adlı cenin

insandaki sılayı tanımadan

kış soğuğu bir rahme yerleştirildi

“eritin” dedi gedikli kukla, “kar gibi”

dünya halklarına dönerek gürledi sonra:

“unutun artık bu teraneyi”

kibirliydi, zafer işaretiyle kalktı gedikli

iki adım atmıştı ki ardından davudî bir ses:

“ben dirençten döküldüm, nasıl eriteceksin

sen en iyisi başka kuklayla değiştir yerini”

Aziz Kemal Hızıroğlu

(*) Kana Yüzüm, Ulak Yayıncılık, Aralık 2016