Ateş | Yelda Karataş

Cumhuriyet Gazetesi

Sabrını öğrendim kızıl soyumun

Ölümle terbiye edilen

Ateşin sesi hala der:

Kardeştir Nar ile İncir

Onun için gazelini yazar şair

Eyvanda kurulu sofralar

İnce belli bardaklarda ışır gün

Baba bir somun ekmek

Ana şefkatli güneş olmalı

‘ Für Eliz ‘ hüznü nedir bilmese de

Açlığı hayat diye ısıran

Zalimin zulmüne dayanamadı üç etek

Türküler kadar.

Midyat’la Raman arası

Kaç Süleyman görmüş o dağlarda

Uzak ve yakın tarihten utanmayarak

İnsan ahı alınıyor

Töre diye geçirip ipi boynuna

Bir dişiden doğacak kaç Mehmet satılıyor

Ekmeği yaratan eller sağır ve dilsiz

Cehaletin kör yanıyla kesiyor

Yaşam denen gerçeği

Kurbanları görüyorum

O mavi belikleri

Güneşin bal ışığında

Dokunmadan ergenliği bir insan tenine

Sıralı ölümlerin yasını tatmadan

Korkulu gözlerle saklıyor memelerini

Dişi olmak ölümle bir

Alfabe’de baba diye tanınan hayalet

Bıyıklı bir resmigeçit

Anaların hiç görünmez yüzleri

Cennet serilir ayakları altına da

Kalbiyle öpen bulunmaz ellerini

Hasret

Işığı yaratan inanç

Ve mısırın narin gövdesi

Sessizce büyür

Hasretim derin

Hasretim kaç yüzyıl kadar derin

Mavi göklerin üstüne dalgalanıyor yüreğim

Kızılırmak ‘buluşalım’ diyor

Unutulmuş ırmakların adını

Göğsüme yazdım

Zilan Deresi

Bartın Çayı

Zap Suyu

Kara geceden gayrısını umut diye tatmamış

Karaelmasın şavkını

Kentin umuda kapalı yüzüne

Kuyu dibinden bağırdım

Ekmek üstüne kızıl harflerle

Aç karına sabah ezanında

Çarpık kovalara ıslak kömür toplayan

Çıplak ve çelimsiz çocuk bacaklarını

Utançla söyledim kentlere

Unutmamak için göçüklerin yasını

Ateş üstüne ant içtim

Kerpiç yüreğinde doğan yeniyetmenin

Taze yarası dizelerim

Şafağın gözlerine dik durmak için

Ömrümün her deminde

İçimde akan ırmakları korudum

Ey umudun türküsü daha kesilmedi kanım

O utangaç çocukları ben doğurdum

Ben okşadım diri başakları

Reha, Eştar, Artemis

Ve

Kibele adım

Çamın yazgısı ve tanrılar tanrısı

Ölümsüz kirpiklerimden akar

Dolunay’ın altın sinisinde

Mavi yaldızlı hayatın sırrına erer gibi

Çözer saçlarımı dalgalar

Taşın dingin ayağında yükselen

Işıklı buğday başağı iki gözüm

Altın sunaklarda ve bakır taslarda

Özenle büyüttüm neslimi

Yıldızın her köşesindeki üçgen

Ve incirin kutsal sözü benim

Dirim kasıklarımda büyür çünkü

Ey topraktan gelen

Mavi göğün oğlu

Göğsüm helal ve haktır

Ben gönlümde aşk ile taş emzirmedim ki

Yelda Karataş

Hüznün Kısa Tarihi

(Zait’ten)

Not: Sevgili Hikmet Altınkaynak’ın Cumhuriyet Gazetesi’nde paylaştığı şiirim.