Algos’tan Azize’ye | Aylin Tamakan Nergiz

“Azize çocukluğuma gitsem, bir daha da dönmesem.” / Deniz Dengiz

Ahh Algos!

Hayat, insanı havanda dövmeden

suyunu çıkarmadan,

özünü bulmadan istediğini vermiyor maalesef…!

Çocukluğum mu dedin?

Kalbim yara bere içinde, ruhum desen tarumar

dizlerimin yarasını istesem de saramaz zaman dediğin yalan…

Ahh Algos!

Kandırmayalım birbirimizi 

tentürdiyot basarak iyileştiremezsin ruhunda açılanı.

Sen en iyisi mi tütün basta oluk oluk boşalsın geçmiş damarlarımdan…

Ağaçlarda çoktandır sevilmiyor Algos 

ama meyvelerini koparıp duruyorlar.

Şeytanı kandırıp

silebilir misin yazılanı 

ya da şah damarını keserek mi

daha yakın olabilirsin Tanrı’ya?

Havva’nın hatası mıydı yoksa Adem’in merak mı?

Adem’in merakının bedelini, Havva’nın ödeyeceğini düşünmemesiydi en büyük hata…

Elmayı beraber ısırmalarına izin verseydi tanrı,

Adem’in kaburgasından yaratılmayı 

kabul etmeseydi Havva da;

belki o da benim seni sevdiğim gibi severdi Adem’i…

Bak! Kaburgası içine batıp batıp  duruyor yüzyıllardır Havva’nın…

ve yuğlum yuğlum bağırıyor içindeki doğmamış çocukları…

Söyle Azize’ye de; içimdeki çocuğu onlarca kez  öldürdüler

ve çok derinlere gömdüler… 

amma velakin kurduğum köprülerin anahtarı bende 

kurduğum gibi yıkmasını da bilirim 

-sadece ben yıkabilirim…