Ahh Kadın | Yılmaz Pirinççi

Göç kaçkını bir kuş çaresizliği gözlerin.

Bakışların şaşırıyor durmadan nereye konacağını

Yüreğinde taze bahar esintileri

Yüzünde tül buğusu bir keder…

Ahh kadın.

Seni kimler ağlattı böyle.

Her müziğe uyan bedenin hangi gecelerin ağırlığını taşıdı sabaha

O incecik parmaklar.

O uçlarına basa basa yürüdüğün ayaklar nasıl böyle ağır aksak

Nasıl böyle yorgun şimdi

Ahh kadın.

Seni kimler kanattı böyle.

Kuşlar konardı sesine sen konuşunca

Sen konuşunca sular durur akmazdı

Saçlarını öperdi bütün rüzgarlar

Nefesinde denizler, dağlar

Gülüşün

Ah o gülüşün benim öksüz saçlarımı babam gibi okşardı

Kadın.

Ahhh kadın.

Seni kimler susturdu böyle..

Mümkün olsa öpmek alnına düşen o kederli yazıyı.

O yüreğinin en incesine değen sızıyı öpmek mümkün olsa.

Sarılırdım en öncesinden

Kimseler değmeden gül goncalarına

Kimseler kanatmadan

Kırmadan dallarını.

Yaprak yaprak düşmeden yere

Sarılırdım hiç bırakmadan…

Kadın

Ahh kadın.

Yüreğinin güzelliği düşmeliydi yollarına

Taşa takılmamalıydı ayağın

Sen ilmek ilmek dokurken sevdayı

Ayrılık düşmemeliydi yıllarına

Kadın.

Ahh kadın.

Hangi mezada keş çekildi hayatın

Hangi kıymet bilmeze vuruldun da

Böyle kırık kaldı kanatların.

Ahhh kadın.

Yanlış zamanda doğru insandan daha acı veren bir şey yoktur bu dünyada.

Öylece bakakalırsın..

Yılmaz Pirinççi