Acemi Ellerim | Yılmaz Pirinççi

Gülkurusu tenine düşüyor gece.

Teninde beşinci mevsimi ömrümün…

Yıldız kayması bir baş dönmesi sarhoşluğun…

Yıllara sığmayan hasretinin kekre tadı dilimde

Ahh acemi ellerim

Parmak uçlarıma düşen o sarhoşluk Nasıl bir tılsım bu, büyülü bir tütsüden yayılan

Dilim, dudağım pusulasını şaşırmış, seyir defteri olmayan bir gemi gibi.

Hep aynı anaforun etrafında dönüyor.

Sırtında

Yılların hasreti. Omuzlarında hınca hınç kederlerine düşen öpüşler

Kulağına fısıldıyorum en masum hasretleri

Yüzüme dönen yüzünün aydınlığında eriyor nefesim.

Çocukluk ağzımızda kalan bir akide şekeri dudaklarından ruhuma yayılan

Sonrası,

Afrika yüzüm,

Bir ömürden devşirilmiş yoksunluk hezeyanı.

Ellerinde bitiyor saçlarımın yetim kalmış yalnızlığı.

Kutsal kaseyi dolduran cennet pınarları ruhunun imbiğinden süzülen

Damarlarımda ateşe yürüyen bir isyan dalgası…

Yana yana büyüyor.

Yüzümü kutsuyorum mabedinde.

Cennetten sunulmuş armağanlar genzimi yakıyor.

Sende saklıyorum o en savunmasız yanımı

Gözlerim gözlerinde bakıyor dünyaya.

Dudaklarım seninle değiyor bütün seslere.

Birden bir gök gürültüsü

Depremler.

Volkan selleri…

Seriliyorum ayak uçlarına.

Soluğumda kokun.

Kendime saklıyorum adını

Yılmaz Pirinççi

…