Şimdi Ben | Yılmaz Pirinççi

Kadın saçlarını kesmişti.

Adam kırdı kalemini kalktı masadan.

Kadın saçlarını kesmişti.

Kırmıştı boynunu bütün şiirlerin.

Gecenin karasına bir makas atar gibi kesmişti saçlarını

Duvardaki sesleri yırtar gibi

Boynunun o en öksüz yerini ulu orta serer gibi kesmişti saçlarını.

Bir ev dolusu yalnızlık dökülmüştü yerlere.

Bir ömür dolusu hasret.

Bir can dolusu sessizlik

Kadın saçlarını kesmişti.

Kesmişti saatler boyu sırtını okşayan o ıslak öpüşleri

O kimsenin dokunmadığı

Varlığından kimsenin haberinin olmadığı saçlarını kesmişti.

Şimdi ben.

Şimdi ben içimdeki bu dağdeviren hasreti hangi gölgede uyutayım.

Nerde dökeyim bu tufanlar dolusu gözleri

Soluğuma sakladığım kokularını hangi tellere asayım dedi adam.

Kadın kesmişti saçlarını.

Adamın elini ayağını keser gibi

Öyle hiç acımadan

Hiç gözünü kırpmadan kesmişti

Giyotine sürer gibi

Her gün aynı hasrete yüz sürdüğünü bile bile

Üstelik güle oynaya

Öyle yüreğinin üstüne basar gibi kesmişti saçlarını

Tel tel topladı adam siyah ,gümüş demeden.

Tel tel kokladı.

Tel tel ağladı titreyerek.

Tel tel dağıldı şiirler.

Sokağın köşesinde makas atılmış karanlığın içinde kayboldu adam.

Kadın saçlarını kesmişti

Yılmaz Pirinççi

….