Uzun Yolculuk | Mehmet Mevlüt Bulanık

Güneş battı

Hayal aşklarla geçiyor akşam

Duvarlara dilsiz gölgeler çarpıyor

şiir zıpkınla iniyor deniz dibine

Tuzlanan gözlerim anılara dalıp dalıp çıkıyor

Gökyüzünü denizden alıyorum

İki dudak arasında

Kendine kanayan

Ay doğuyor

ıı

Vuruşarak

Uzun bir sefere çıkıyorum

Anda ışığa yapışan sesler parlıyor

Zeytin yapraklı tacıma yansıyan ay

Pus içinde asılı kalıyor

Ey! Geçmiş ile gelecek zamana akan

Her adımda bir uçurum asi çağım

Ey! Aynalara sızan sedef kakmal bıçak yansıması gençliğim,

alev diliyle yüreğimi yalayan acılar

kanatlı ütopik aşklar

alanlar

Ve bir sevdanın tarihi nasıl anlatılır.

Tuz bastığım yaram da

Dün gibi gün / bugün

Eskimeden kalan düş

Saklımda

Ve o ilk sevişmeler

halâ aklımda.

ııı

Uyandım

Yaşadığım uzun bir kıştan sonra / upuzun

Uzanmışken dokularıma mavilik

Ah! Yıllar öncesi yazın bittiğini gizlemeye çalışıyorum

Diz vurduğum zifiri gecede

Çığlık çığlığa oysa bahar

Damgalı yüreğimin sıcağı yüzümle

Kalkıp gittim

Perdeleri açık bıraktım

Ihlamur ve limon kokulu evler aradım

Çıktığım sokaklarda

Uzun bir masalda / gece hevesli pır pır ateş böcekleri

Kondu parmaklarıma

Çıkmazlarını, hanlarını gezdim başkentim antakya’nın

Söğüt dallarına tutunarak yüzdüm

Asi sularında

Sabah oldu…

—-