Dökülüyor İnsanlık | Leylâ Aslan

Yaprak yaprak dökülüyor insanlık.

Kimsesiz insanlar yoksul vücutta,

Bir yıl dönüşürken bir diğerine,

Yaprak sahife dövünüyor insanlık.

Evli evsiz sokak-cadde dolanır,

Geçici anlarla durmaz avunur,

Maskeler düşse de mutludur avunur,

Ilmik ilmik sökülüyor insanlık.

Kimimiz benliği aldı büründü,

Dükkânlar kuruldu pazar yürüdü,

Ayıp âdet oldu hırsızlık yöntem,

Yalan dolan cüzdanları doldurdu.

Ortodoks Allah’a inanıp andık,

İnsanoğlu olup insanı sattık,

Nefsi ele alıp Hakk’ı kutsadık,

Yaprak yaprak çürüdü bu insanlık

Dünya mikrobunu içinde ara,

Kendini bil özün daim çek dâr’a,

Fani beden gider kara toprağa,

Sevgiyi nakşeyle yürek yarana

Doğaya bak çicek böceği kokla,

Tarihe bak ayna yüreğin yokla,

Ellerin göz kulağın söz vücuda,

İnan ol kendinle boş kalabalıkta.

İncit seni inciteni bin defa,

Para puldur sadece ol dükkânda,

Gerçeği kendinden sakın sakınma,

Bakabil yüzüne Hak huzurunda.