Sokak Senfonileri | Yelda Karataş
Önce karanlığa açardı göğsünü kaldırımlar
sonra ilk konuğu gecenin ışığı ödünçlü ay
ve içi yorgun dışı parlak yıldızlar
yeminlerle başlardı güne sokak
“bütün ömrümce”, “inanacağım”, “kalacağım”
bütün ömürler neydi?
kalır mıydı insan gitmek olmasa
ve nasıl yaşardı zamanın duvarlarında
yalnız sabahın yaşını bilen çocuklar…
O bildik duvara dizdiler sizi
gözbebeklerinizde kara bir gül saklı
kaybolan denizler, aşklar…
bildik ölçülere vurdular sizi
yalnız geceye karışan alnınız
ve insan çağına yabancı elleriniz suskundu
Oysa göz bir milim dönse
güneşin rengi değişir
sokaklar bunu bilir de
insan bilmez.
Ey geçmişi karanfilli çocuklar
bütün ömrümün kalan inancı
ey zamansız sabahın taş plak çığlıkları
artık ses vermiyor yüreğimde çıkmaz sokaklar
kimse yüzüne bakmıyor yorgun anıların
dostun bir eli omzumda birinde gül saplı bıçak
bir günün güzelliği geceyle açıklanıyor
Yelda Karataş / Hüznün Kısa Tarihi
Fotograf:Canan Sağar