Ben insan! | Derya Cesur

Denizinde damla,

ormanında

yere yatmış bitkin kozalak,

dağında taş,

göğünde bir zerre yaş ben.

Ahh sevgili Dünya!

Evim, nefesim,

neşem, kederim, dinmeyen hevesim…

Suyunda başlayan, toprağında bitenim,

sen dururken yerli yerinde

bir kapıdan gelip ötekinden gidenim ben.

Ben, insan!

Nehirlerinden içip, ağacından yiyenim;

sahip değil, aitim.

Bulutlarına, ufuklarına, hudutlarına değdirip gözümü

güneşinden merhamet,

yağmurundan bereket dileyenim ben.

Ben, insan!

Cehl içinde ve acizim.

Kıymetinden kıyamet,

şefkatinden ihanet üretenim ben.

Kendime hürmet diye

dengene kast edenim.

Ahh sevgili Dünya!

Seviyorum seni

ve dehşetle ürküyorum can harbinden.

Ben, insan!

Bağırsam,

desem ki “Yapmayın, yakındır kıyam!”

Zorbalığım kadim,

neslim kör ve zalim;

durmaz,

durmayacak bu ziyan!

Derya Cesur

Ağustos 2021