Düşünce Üzerine | Rafet Canpolat

Yirmibirinci yüzyıl, çift düşünmeyi gerektiren, bir asır olması gerekirken, düşüncesizliğin bu zamanda moda olması büyük bir çelişki değil mi ? Düşüncesizce bir gaye olabilir mi? İnsanı mutlu ve huzurlu kılan her şey mutlaka düşüncenin sihridir.
Korona günlerimin biribirine bağlı dört duvarın tavan ve tabana sıkıştığı saten boşluğunda düşünceden düşünceye atlıyorum. Bulunduğum tarihden geriye doğru vardığım yılların her bir durağında kaydettiklerimle şimdiye kadar cömertçe kullandığım hafsalamda oluşturduğum nacizane kütüphanemin karekökü kadar daha öğrenmem gerektiğini öğreniyorum. İçinde kendimi de bulduğum bu çağın acımasızlığından nasibimi fazlasıyla alıyorum. Postmodern bu çağ insanının bizi illa ki şaşırtacak donanımda olduğu bilinmesine karşın, düşüncesizliğiyle düşünce suçu işleyerek bizi şaşırtmış olması ne kadar acınası bir durum değil mi? Bu talihsizliğin bende de oldurduğu hissi kayıp,handiyse acınılası hikayeme acımayan insan kalmadı gibi. Düşünsenize, küçük bir taşra kasabasının dili ve şivesi çözülmez kadar arapsaçına dönüşerek arapsallaşmış o kaba dili; önce kürtçeden yöre türkçesini, sonra yöre türkçesinden genel türkçeyi ve genel türkçeden edebi türkçeyi toplamda üç kez Türkçeyi öğrenerek bu insanların duygu ve düşüncesini anlamayı ve yazmayı başarmış biri olarak , Edebiyata doğuştan İstanbul türkçesiyle başlayan çok bilmiş birinin saldırısından kurtulamıyorum neyazık ki. Ey insanlık …! Eline bir ip geçiren birilerini asmaya kalkmadan, afedersiniz eşek gibi çifte atıp sehpayı devirmeden önce lütfen “son bir sözün varmı ?” diye sorsun. Beni dinlerken de kafasında benim söyleyeceklerimi çürütecek hazırlık ile meşgul olmsın ki, beni anlayabilesin. Ne ki , iletişimsizliğimiz ahlakı çökerten iğrenç bir savaşın kardeşliğimize yansımasıdır. Neymiş efendim , “de da’yı bile ayırmasını beceremeyen birinin yazısını okuyacak tahamülü kendimde bulamıyorum” diye beni idam sehpasına çekiyor, hem de son sözümü sormadan. Kirlenmiş bu düşüncesiz düşünüşümüz bitmez tükenmez gibi duran bu sebil zamanda neler getirmiyor ki aklımıza. Hayatı ve insanı sevmek, paylaşmayı bilmek, sevgiyi sevdiğin güneş gibi herkesle güler yüzle yaşamayı öğrenmekten ibaret değil mi zaten?. Paylaştığın ekmeğin de güneşten tam beslenerek soframıza gelmiyor mu? Hava da öyle; kimseyi ayırmaz,herkes ciğeri kadar çeker,ya solur ya ölür. Aynı coğrafyanın kaderini yaşayan bizler rakım farkından dolayı oluşan atmosferik olayın bünyemize yaptığı farklı ancak hissedilmeyen basınç gibi nefret yükü bulutların da ruhumuzu karartmadan geçip giden doğa olayları olarak kalmasını düşünebiliriz. Aslında doğa birbirimizi yok etmeyi değil yaşamak için bir arada olmamızı emrediyor.
Falezlerden denize bakarsak düşüncemiz genişler ve derinleşerek soyutlanır, tanımsız bir korkuya dönüşür. Sahilden bakarsan düşüncen korkusuz ve davetkar olur. Bu demek ki düşüncenin bile yaşamdaki yeri ve seviyesini iyi belirlemek gerekir.

Rafet Canpolat 26/05/2020 Bursa