O insan | Huriye İyidoğan

Hiç özenti duymadığı şaşalı yaşamdan uzak,
Sade,mütevazi bir yaşam içerisinde
Her aybaşı geldiğinde, kalemi eline alıp,
Gelirle giderleri hesaplayan,bir memur çocuğuydu.
Alnının teriyle, hiç kimsenin önünde el pence,
Divan durmayan,onuruyla çalışan
Bir insandı , o insan.!

Kaldıramıyacağı yükün iki katı yüklenmisti sırtına,
Çalıştıda çalıştı,yeri geldi elleri kalem tuttu,
Yeri geldi,pense,tornavida,matkap tuttu.
Yeri geldi o elleri herkesin yardımına kostu.
Ağırdı yükü,kimse halin nedir diye sormamıştı,
Hicde off dememisti,biliyordu sorumluluğunu.
Kurtlar sofrasına meze olmamak için,
Masaya yumruğunu vurduğu zaman ses getiren,
Güçlü,dişli görünmek zorunda kalmıştı.
O insan aslında çokda duygusal bir insandı.!

Artık domino taşlarını bir bir yerine oturtmustu,
Bir tek bir taş kalmıştı,oda kendisiydi.
Geriye şöyle bir dönüp baktığında,
Yılların çok çabuk geçip gittiğinin
Farkına bile varamamış,
Gençliğini , sorumluluklarına heba etmiş
Bir insandı , o insan !