İçine Tuz Kaçmış Sevmelerim | Yaşar Üstün

Nostaljiler
aman bulmaz
bıçağı kınında
unutulmuş
keskin yaralar
sevmeler
aşka aşk katan
bir coğrafyada
dikenli tellere
tel örgüler çeken
içimize dışımıza işleyen
bakmadan
görmelerim
mıcır yola çıkanın değil
yolun
boşuna değil
yola çıkışlarım
adımlarım
ahın dünyaya salınışı
saçındaki karanfil
yağmur yağdığında
ağlıyor
zaten
kışın öncesinde
yokluğun
gelmiş gibi
aşk böyle
ördüğün
hiç veremediğin
kazak
ipleriyle
boynuma dolandığında
ömrümü
hüzne
zincirine bağlamış
kalbim
sen ne dersen de
hangi şehrin adını
yollarından ayır
kaderinden
silersen sil
hayat
yarasını
yar/a/dan da alan
en kısa ömür
kederi yakamda tuttuğum karanfil…
başka
sorun var mı
karadutun lekesini
yaprağı çıkarırmış
insanın lekesinine
güneş kendi lekesini bırakırmış…
elini çekiştirdiğim
umut
derdin derdi
küçük bir çocuk sabrı
yokluğun elmanın yarısının
eksikliği
vefa aşkın c/ezası
kağıt toplayıcılarının kartonları
üzerime yorgan
varlığın
insanı kurşunsuz vuran hikayen
demin adı
seni doyasıya içmek
devranı döndürecek
gökyüzüne salınmış
renk renk uçurtmalar…
…
sokağa bırakılanlar için soğuk sıcağa koşuyor
güneşe gece değil
sabah olurum
kemiğin canını yakan
acıyla
ben senin
göçlerinde
sana yol tutan
rüzgarım

tuzuma kuru olanı
s/attım
demelerim
yenilgim
yara tedavilerim
sabaha güneşe
tutunma serüvenlerim
ovduğum
parmak uçları göz altı morluğum
gözün aydın
kalbin gibi
kulakların da
kapanıyor
ben mi
…
bu dünya
önce başımızda dönüp
başımızı ağrıtıyor
iki dünya arası
ara-lık-lar-dayım
araftayım
yola düşmüş ömrün kan(a)ması bitmeyecek
vuslat
kavuşulacak yar/a
içine tuz kaçmış
sevmelerim
sandalyesine
oturmuş
nefesi
üflenmemiş
ç/alınmamış
ney
kalsın
sen mi
uçurumda kalma
hiç…

A-ra-lık
2019
Yaşar Üstün