VEDA

Suzan Kuyumcu

Tüyap’ta imza günümüzün ikinci günüydü. Facebookta başlayan yazın dostluğu, o gün sanaldan sıyrılıp gerçeğiyle buluşmanın coşkusunu yansıtıyordu. Azımsanacak gibi değildi farklılığı. Sahici görüntüye sanaldan tanıdığınız sanatsal ruhu yerleştirirken; bütünlenen kimliğe “Merhaba” demenin hazzı başka oluyor… Bu duygu yabancı değildi bana. Tam bunun farkındalığını yaşarken; bir Bey’in yanımdaki yazar arkadaşımla başlatmış olduğu sohbete, istem dışı kulak misafiri olmuştum. Nasıl olmayayım… Kendisini arkadaşıma tanıtmak için çabaladığını, çabasının içindeyken sıraladığı Nermin-Erol isimlerinin sık tekrarı, başımın o yöne kaymasına neden olmuştu.

Nermin diyordu adam, sonra Erol…

Onu anlamaya çalışırken, tanıyabilmek için verdiği mücadelenin içindeydi arkadaşım. Gözlerim adama takılmıştı. Bana yan duran yüzü incelerken, şaşıran ben olmuştum. Nermin’in gözleri bu adamın ince uzun yüzüne resmedilmiş gibiydi. Başım önüme hangi ara düştü anlayamadım.  Bedenim kaskatı kalakaldım. Yerimden doğrulamadım bir süre. Ne kadar kaçmak isterseniz isteyin, kabullenmeyin, aklınıza geldiği an kovalayın, o anı düşünmemek için beyninize komut verin, hakkında tek kelime yazmayı reddedin…

Adam, Nermin diyordu ardından Erol.

Yasaklarıma dokunuyordu adam, reddettiklerime, geçmişime, çocukluğuma, gençlik yıllarıma ve aradaki kayıp yılları dürüp kaldırdığım, sonrasında kalan noktayı orta yaşla birleştirdiğim yıllara… Benim ısrarla koruduğum, yok etmemek için mücadele ettiğim, anılarımı diri tuttuğum çabama dokunuyordu, dokundukça her birinin üzerindeki kabuk ufak ufak deliniyordu. Oysa o zırhı oluşturmak zaman almıştı. Açtığı her oyuktan dışarı sızanlar, sınır ötesi bilinmezlikle bezenirken; beni ölüm acısının sessiz çığlıklarıyla buluşturuyordu.

Adam, Nermin diyordu ardından Erol.

Annesinin dördüncü kızı ben olmuştum ortaokul yıllarımda. Ana hasreti çeken yüreğim bu sıcacık kucaklamayla ısınıvermişti. Kardeşlerinin Nermin yaşlarda bir ablası daha olmuştu. Ve onlara örülen kazaklara dikilen elbiselere; yapılan böreklere, çöreklere ortaktım artık. Çim yeşili yün ceketim olmuştu, ufak kır çiçeği desenli basmadan bir elbisem. O Türk sanat müziğine hayrandı ben Halk müziği… O Hülya Koçyiğit hayranı ben Türkan Şoray. Birer deftere boy boy resimlerini yapıştırarak albüm oluşturmuştuk. Onun ve benim ilk albümlerimiz. Canlı anılarıma ev sahipliği bir başka heybem… Benim albümüm şiirlerimle bezenirken; Nermin hayranlıkla dinlerdi beni.

SEN

Seni resimle çizdim

Müzik ile besteledim

Fizikle deneyledim

Kimya ile analiz ettim

Geometriyle ispat edip,

Cebirle çözdüm

Edebiyatla söylüyorum

Seni çok seviyorum

Severek uğradığım evim olmuştu Nermin’in evi. Onları, olanları Nermin’in varlığıyla yaşatıyordum kalbimde.

Adam, Nermin diyordu ardından Erol.

Yaşananlara dokunuyordu, eskitemediklerime… Saklayıp koruduğum ne varsa üstünü birer birer açıyordu adam. Uyuttuğum; acımasız, hoyrat ne varsa can yakan, o an uyanmıştı. Her biri tokat gibi çarpıyordu yüzüme.  Başımı çevirip yeniden baktım. Erol bu muydu gerçekten?  Uzun yıllar görmediğim Nermin’in ortanca kardeşi… Kalktım ve aniden sarıldım ona. Sonra öğrendim kuzeniymiş. Onun da adı Erol… İkimizin arasındaki hüzne dışarıya süzülen her şey eşlik ediyordu.

Bir yıl öncesi değil bugünmüş veda günü.

Işıklar içinde uyu sevgili arkadaşım. Ebedi uykunda toprak incitmesin seni… Çocukluğum, okul arkadaşım, kardeşim, sırdaşım… Güle güle.