Sen duymadın | Zeynel Kürkçü
|KARAMEL KADINA MEKTUPLAR – 9|
Anasının kırk altısında gelmişti
Köyün ortasına
Sağ yanı uçurum
Sol yanı gökyüzü
Biri
Güzel insanlar gibi haziranda giden
Dört dalından biriydi ulu ağacın
Alnında Anadolu toprağının
Çatır çatır çatladığı
Bir babadan gelmişti
Sosyetede büyümüş
Sosyetik olmamıştı
Tatillerinde mekânıydı küçük köhne
Anadolu kasabaları tek başına
O da bilirdi
Lüks restoranlarda cafelerde kibarlığı
Ama gelmezdi içinden yapamazdı
Şerefe Çüiz demezdi
Yarasın demek varken
Hazzetmezdi kibar selamlardan
Sahtekâr yapmacık gülüşmelerden
O öperken;
Burnunun direğini sızlatırdı
Sarılırken candan
Sol yanı sol yanına değince
İçi titrerse onundu artık
Kardeşi, bacısı, abisi, ablası olurdu
Sevdalısı olurdu sarıldığının
Çok şükür Cihan alimi de değildi
Her şeyi bilmez,
Dinlerdi
Kuru kalabalık katmaz kulaklara
Susar
Dinlerdi
Filizkıran Fırtınasından sonra
Karasından Kopan İskeleydi
Kızılcık Şerbetiydi içmesini bilene
Yaa…
Karamel Kadın işte böyle
Dümdüz bir NEFES’di
Nefesin yetip,
Göğsünü doldurabildiğince
Ama bir sen duymadın
04.07.2015
KARASINDAN KOPAN İSKELE Sayfa: 132