Saçlarımdan Ellerini Çekme Sakın / Yelda Karataş

Söyleyemezdim yüreğinde ilk kez adı geçen aşkın adına: Yalnız Ben ol!

Söyleyemezdim ben yolun ilk sonunda sen ilk başında bir kalbin ateşi ömrümüz bayram yeri: Kıyamazdım ömrüne.

Gözyaşlarımız gizliydi: Herkes için akanı paylaştık ama senin için kanayanı ben içtim söyleyemezdim: Senden sonra kimseye dokunamam diye hiç dokunamadan tenine.

Ruhun bedenimdi söyleyemezdim ruhunu çekme ölürüm diye.

Bir tehdidin kendisi değildir Aşk sen bilemezdin.

Özlem tutulamazdı aramızda, engelsiz bir koşu bile değil gerçek rüyaydı ve sen reddettin ama ile başlayan hiç bir eylemde AŞK büyümezdi söyleyemezdim ilk provanın bütün iğnelerini batırdığın kalbimdeki acıyı.

Bir çocuk kadar acemi kalbine aşk en olgun çocukluktur ve bilmiyorsun diyemezdim.

Söyleyemezdim; bir aşkta haklı olmayı değil buluşmayı aradığımı. Öfkeli sızlanmalarla büyütülen çağdaş aşk zırvalarının benimle işi olmadığını.

Senin bildiğin dolunaylarla başlayan bu yolculukta aslında güneşe bakarken kirpiklerini yakanla öz kardeş olduğumu söyleyemezdim.

Nasıl söylerdim hayatına yabancı olan hiçbir şeyin olamayacağımı, ateşi ve çırası biz olan bir aşkın ancak gönlümde AŞK olduğunu.

Ne çok şey söyleyemedim sana geçtiğim yollarda dizlerini acıtırken sen o tadımsız aşkın en öfkeli haliyle bakarken gözlerimdeki gözlerine.

Hala kalbindeyim bunu nasıl bilebildiğimi de söyleyemem.

Sorumluluğun bir aşkta ayrılığı öldürdüğünü ve yüreğin yalnız aşktan sorumlu olduğunu bütün aya ve evrene karşı söyleyemezdim sana. Ama Güneş biliyordu.

Bildiklerini yenilerdi aşk bunu sen söylemeliydin. Aşk, sen ve ben olan. İki insanla mümkün olan AŞK. Bunu söylemeni bekledim korkunun, inkârın, öfkenin ve anlamazlığın kör kuyusundan çıkar ve kendini öldürmenin de kendini var etmek olabileceğini anlarsın bir gün diye bekledim.

Sen giderken ben kendimi öldürdüm. Gülüyor muydum ve bahaneciydim ve kaçaktım ve bütün olumsuz fiillerin öznesiydim. Bundan acın kısalır diye sevinç duydum. Tek sevincimdi giderken söyleyemezdim.

Saçlarımdan ellerini çekmeni hiç istemedim ve bunu hep söyledim. Dirim adına bağışlamamayı öğreten o şairlerin sütüyle büyüdüm. İnkâr değil, seni bana bırakmaktı gidişim.

Taşıyamıyordun gerçeğimi bilmeden söyleyemezdim senin gerçeğin acıtırdı seni ay’ı ve güneş’i ve ben seni evrenini acıtamayacak kadar gerçek sevdim.

Aşk bitmez Bizdir! Söyleyecek sözün var mı?

Yelda Karataş