De ki | Yılmaz Pirinççi

De ki

Dağ başında

Sevda, kuşun kanadı,

     Tarım,

Orman, bakan,

Müjde,

göçmen,

De ki

Kış ortası bir güneş benim gülüşüm.

De ki

Her bakışım yetim doyurur.

Saçlarımın rüzgarına bir değen iflah olmaz bir daha

De ki

Bahar benim

Çiçek ben.

Peki ama gözlerimdeki bu hüzün neden

De ki | Yılmaz Pirinççi

Bakışlarımın dağ gölgesinde bütün keklikler

Çoban kavallarından ovalara yayılan o türküler benim adıma

Benimle yaşanası her şey…

Her şey benimle sevilesi

Peki ama yüreğimdeki bu sızı neden?

De ki

Küçük bir serçe kuşuyum kendi içimde

Ağlasam öleceğim

Yüzünü güneşe dönmüş kan çiçeğiyim kendi dalımda

Masum bir çocuğun kırılmış oyuncağına bakan gözleri var yüzümde

Deki kalabalık bir yalnızlık boş odalarımda…

Kendimle hep savaşmaktayım

Peki ama

İçimdeki bu yaralar neden

De ki

Kimsenin sevincine bir tutam hüzün ekmedim

Hep dallarında sevdim bütün çiçekleri

Gölge olmadım kimsenin gün ışığına

Kimsenin yoluna engel olmadım.

Birbirini duymayan yüreklere hep köprü oldum

Peki ama

Ömrüme düşen bu ayrılıklar neden.

De ki

Güneşi yakacak bir ateş yüreğimde.

De ki okyanuslar dolusu bir hasret

Çocuksu bir gülümsemeye

De ki yurt olur yüreğim sevmesini bilene

Vatan olur gözlerimdeki uçurumlar.

Peki ama

Bana düşen bu yalnızlık niye

Yılmaz Pirinççi

…