İyiyim | Yılmaz Pirinççi

İyiyim elbette.

Gün aydınlığına gülümseyip geceye ıslak şiirler asıyorum hala

Ve hala hiç olmayacak düşlere vuruyorum yüreğimi.

Hala içimde küçük bir çocuk

Yetim saçlarını okşuyor kendi kendine.

Hani nasılsın diye sordun ya

Hala daha çok seviyorum soğuğu.

Sarılmaları hatırlattığı için.

Ve göğsüme çarpan o buz kesen rüzgârları.

Ve hala göğsüm açık geziyorum.

Yani değişen pek bir şey yok bende

Her gece aynı koku genzimi yakan…

Her gece aynı adımlarla yürüyorum sensizliğe.

Ve her gece seni yazıyorum hala

Merak ettiğini düşünerek söylüyorum

Yani gerçekten merak ettiğini umarak

O saf yüreğimle gülümseyerek bakıyorum resimlerine

Nerde olduğunu

Kiminle olduğunu

Ne yaptığını hiç düşünmeden

Bendeki sana gülümsüyorum hala

Ve bende kalan sen’le konuşuyorum.

Anlayacağın, iyiyim.

Eksik kalmış bir insanın olabileceği kadar

Dili susmuş bir adamın anlatabildiği kadar

Tutuyor ellerim yalnızlığın yakasından.

Gözlerimde uzaklar her gün biraz daha uzak.

Ve her gün bir nefes daha eksilerek…

Yüreğim acıyor arada bir

Bir de gözlerine değmeyen kelimeler üşüyor.

Öyle yaşayıp gidiyorum işte.

Sensizliğin o çıldırtan gürültüsü içinde sessizce

Ve kahretsin, ölmüyorum inadına.

Sahi ben niye ölmüyorum

Yılmaz Pirinççi