Metris | Enver Karagöz

Ben hep 17 yaşındayım

Demir kapının her açılışında

Her ayak sesinde içime sığmaz yüreğim

Her türlüsünü tattım acının ve ızdırabın

Yalnız seni özlerken kendimi yenemedim

Çünkü; senden gayrısı haram

Şu Metris’in önü bir uzun alan

Bir tek seni sevdim gerisi yalan

Cigara çekmedi canım hiç

Çıkarken havalandırmaya

Olmadı avluda atılmış voltam hiç

Hele masmavi bir denize atılmış oltam

Hiç mi hiç…

İçerde bıraktım dünyayı

Parmaklıklarla bölünmüş olarak

Görmeye alışık gözleri

Ve senin için yazdığım şiirleri, sözleri.

Sana olan aşkımı

Defterlere değil

Metris’in duvarlarına yazdım

Uykusuz geçen geceler akıllara zarar

Kıramazdı beni duruşmada kırılan kalem

Senin görüşlere gelmeyişin kadar

Şu Metris’in önü bir uzun alan

Bir tek seni sevdim gerisi yalan

Senin hasretindi hücreme dolan

Yalnız seni sevdim gerisi yalan.

Parmaklıkların elime bulaşan pası

Havalandırmadan gelen hela kokusu

Işık ve ufuksuz hücremde

Gözlerim kuvvet kaybındaydı.

Bir şişin ucundaydı ölüm korkusu

Ve özgürlük kravatlıların avucundaydı

Bir kazaydı gelişin

Ya seni sevişim?

Bir masaldı.

17 yıl 15 gece

17 yıl 15 gece

Bir ranzaydı yattığım

Bir de oturduğum masaydı

Ben gençliğimin en tutkulu aşkını

Kağıtlara değil

Gönlümün en derin naralarını

Kalemle değil

Tırnaklarımla

Metris’in duvarlarına yazdım

Ve kanayan ellerime tuz bastım

Çok mektup yazdım sana

Ama hiç yollamadım

Ben sana olan mektuplarımı

Metris’in duvarlarına yazdım

Ve üzerine zarf değil

Mapushane kapılarını kapattım

Şimdi bir şey yok yanımda senden kalan

Şu Metris’in önü bir uzun alan

Benim sevdam gerçek

Senin aşkın yalan

Hücremdeyim hasretinle yanarım

Senin için her gün her gün ağlarım

Kanım hep içime akar kanarım

Beni anlamadın ona yanarım…

Enver Karagöz