Ses Etmeden Yaşadığıma Şahit Her Acı | Gülüm Çamlısoy

Hüznümle sakitim pembe göğün maviden örtüsü ihtimamla üzerime serdiğim yalnızlığın türküsü…

Nemalandığım acılarım var, hafız

Gökte saklı bir yaşım ben

Neşrinde yasın, yaslandığım aşkın

Hazan makamında tutuşan saçlarımdan dökülür

Adeta sözcükler.

Ayan beyan rüzgârım

Nedamet yüklü karanlığa sitemim

Aydınlık yüreğimin seğirdiği

Kuş kafesinde saklı minnacık bir esintiyim

Lakin…

Devasadır rahmeti içimdeki coşkunun

Ben ki aşka sadık

Ben ki yalnızlığın hatırlı müdavimi…

Sinemde ay

Sırtımda dağ

Önümde çukur

Şükür ki yanımda Huda.

Ah, kambersiz düğünüm ben:

Hüzün denen duvağın esintisi

Hazana âşık

Satırların bazen eridiği

Yaşımla erittiğim buzdağı

Saklıdır içimde

Aşksa tinimde.

Feryadımı duymaz bir Allah’ın kulu

Ve işte bitmez de ayaklarımın adımladığı o uzun yolu

Bana bahşeden Rabbim ki ruhumda saklıdır nuru

Gönlün soytarı bestesi bir çağla yeşili

Ç/ağlayan mevsimin kısık sesi

Randıman aldığımda illa ki acılarımla hemhal

Sökün eden dizelerden

Neyse düşen payıma

Aralıksız koştuğum bitimsiz aşkın baş koymuşken yoluna

Muradım mı hafız?

Yeşeren gözlerime bak.

İhtilafı mı yalnızlığın?

İnkâr edemediğim kadar mutsuz ama Rabbine sadık.

Yaşaran sözcükler mi yoksa aralıksız darp eden?

Yaslandığım dağın neşri ve eseri olsa gerek

Bünyemdeki hezeyan ve katık

Ettiğim kimi zaman isyan

Elbet af etsin Rabbim şu günahkâr aciz kulunu…

Metruk hanelerden yağan başıma neyse aşikâr

Uğrumdur şiir

Ağıtlar yaktığım asla değil kibir

Bir münafıksa takılan peşime

Allah rızası için sevmedim mi cihanı?

Elbet bitmez de yüreğin ricası

Kıyama durduğum her gün her ezan vakti

Çığırından çıkmış insanlara Rabbimin çağrısı

Ses etmeden yaşadığıma şahit her acı…