Dökülüyor İnsanlik | Leyla Aslan

Yaprak yaprak dökülüyor insanlık.

Kimsesiz insanlar yoksul vücutta,

Bir yıl dönüşürken bir diğerine,

Yaprak sahife dövünüyor insanlık.

Evli evsiz sokak-cadde dolanır,

Geçici anlarla durmaz avunur,

Maskeler düşse de mutlu dura vunur,

İlmik ilmik sökülüyor insanlık.

Kimimiz benliği aldı büründü,

Dükkânlar kuruldu pazar yürüdü,

Ayıpâdet oldu hırsızlık yöntem,

Yalan dolan cüzdanları doldurdu.

Ortodoks Allah’a inanıp andık,

İnsanoğlu olup insanı sattık,

Nefsi ele alıp Hakk’ı kutsadık,

Yaprak yaprak çürüdü bu insanlık.

Dünya mikrobunu içinde ara,

Kendini bil özün daim çekdâr’a,

Fani beden gider kara toprağa,

Sevgiyi nakşeyle yürek yarana.

Doğaya bak çiçekböceğikokla,

Tarihe bak ayna yüreğin yokla,

Elleringöz kulağın söz vücuda,

İnan ol kendinle boş kalabalıkta.

İncit seni inciteni bin defa,

Para puldur sadece ol dükkânda,

Gerçeği kendinden sakın sakınma,

Bakabil yüzüne Hak huzurunda.

…

1.1.2021 / Leyla Aslan