Yalnız Çiçek
Kalabalıklar arasında yalnız bir bozkır çiçeğiyim
İstemezseniz görülmem
İki göze evim ve yalnız yatağım.
Duvarlar dilsiz,
Duvarlar yoldaşım,
Aynalar sırdaşım olur.
Ne öfkeme gücenirler nede sessizliğime,
Tüm fırtınalara direnişim ondan…
Kalabalıklar arasında yalnız bir bozkır çiçeğiyim
Aranızda dolaşırım,
İstemezsem görülmem…
Yüzyıllar öncesinde yazılmamış bir şiir,
Yarım kalan bir şarkıyım.
Işıksız büyüyen çiçeklere benzemem.
İçim dışım bir…
Herkesin bir şarkısı vardır hani,
Geçmişten geleceğe akıp giden…
Zamansız açan çiçeklere küskün değilim.
Sadık birer dost onlar,
Ne kırgınlığıma gücenirler ne de sessizliğime..
Yüzyıllar öncesi açan yalnız bozkır çiçeğiyim
Hayatımda hüzünlere yer yok.
Atalarımdan öğrendiklerimle yolumu bulurum.
Her ümidin peşinden koşar adım giderken,
Yelkenleri açıp denizlere salarım tüm hüzünleri,
İstemezsem her baharda açmam…
(Nursel’e hitaben)…
Hatice Elveren Peköz