Anlatamamak | Seyital BAYKAL

     Yazı yazıyorum. Yazmak iyi geliyor bana. Bazen insanlara, bazen hayta küsüyorum. İçim içime sığmıyor; bir haksızlık, bir yanlış görüp de bana ne deyip de susamıyorum. Konuşmak, haykırmak, avazımın çıktığı kadar bağırmak istiyorum. Hani diyordu ya yazar: “Yazmazsam deli olacaktım. ”diyesim geliyor. Söylüyorum, bağırıyorum, haykırıyorum. Sözcüklerim duvarlara, kayalara çarpıp çarpıp bir tokat gibi geri dönüyor yüzüme. Anlatamıyorum, anlamıyorum ben kalabalıkları. En kötüsü de anlatamamanın vermiş olduğu anlaşılmamak yok mu kahrediyor insanı. Kulağı olup da duymayanlara, gözü olup da göremeyenlere, yüreği olup da hissedemeyenlere nasıl anlatabilirsin ki hakikati?

    Anlatamayanlar, anlaşılamayanlar, yalnızlığa koşanlar, kalabalıklardan kaçıp da içindeki en ıssız limanlara sığınanlar sizlerin neler çektiğini anlayabiliyorum lakin anlatamıyorum. Kaçıyorum bakar kör gözlerden, hakikate sağır kulaklardan, sinede bir yük gibi duran ama hissetmeyen yüreklerden ve beni ön yargılarıyla yargılayanlardan.

      İnsana kalemle yazmayı öğretene, ilk emri oku diyene sığınıyorum. Buluşuyoruz kalem, kâğıt ve ben. En sıkı dostlardan daha sıkı yürek bağımız. En kadim arkadaşlardan daha kadim arkadaşlığımız; çünkü siz beni yargılamıyorsunuz iyi, kötü, güzel, çirkin, anlamlı, anlamsız diye. Ben sizden saklamıyorum hiçbir şeyi. Yüreğimi size açıyorum. Siz yüreğimin şahidi oluyorsunuz ve beni olduğum gibi görüp olduğum gibi kabul diyorsunuz. İşte yine buluştuk kalem, kâğıt, ben.

Seyital BAYKAL