Kara Tren | Seyital Baykal

Her tren düdüğünde irkilirim

Hatırlarım gidenleri

Gidip de bir daha dönmeyenleri

Kara trenin getirdiği kara haberleri

Ben, ben bilirim.

Ben içinden trenler geçen

Şehirlerden birinde doğmuşum

Demir rayların nabzını ta içimde duyarım

Trenlerin geleceği vakti

Rayların nabzının atışından anlarım

Çocukluğumun en güzel hayalidir

Sıra sıra dizilen vagonlardan birine binmek

Sonra gitmek neresi olursa

Kara tren nereye götürürse

Başımı pencereden dışarı çıkarmak

Dağlara, ovalara, derelere selam vermek

Tarlalardaki buğday başaklarıyla konuşmak

Tren vagonlarına değen ağaçlardan

Meyveler, yemişler koparmak

Gitmek, tren nereye giderse

Yollar nerede biterse

Ben içinden trenler geçen şehrin çocuğuyum

Tren garlarında bekleyişlerin, uykusuz gözlerin

Gurbete giden valizlerin içlerinde

Bir parça memleket, bir parça özlem taşıdığını bilirim.

Hikâyeler yazılır tren garlarında

Memleketimin insan manzaralarından

Okunur her biri yüz hatlarında

Gözler ele verir çaresiz, utangaç

Ve kavuşmalar bilirim.

Trenlerin aşılmaz dağları aştığı

Dağların bağrını delip geçtiği

Hasretlikleri, yanık gönülleri kavuşturduğu

Sarılmalar, sarılmalar bilirim.

Ben içinden trenler geçen bir şehirde yaşamışım

Her gidenle birlikte, her elvedada

İçimden kaç tren kalktığını

Ben, ben bilirim.

El sallamalar, Allah’a emanet olalar

Elvedalar, hüzünler, gözyaşları…

Tren sesiyle birlikte bir yolculuğa çıkar

Ben bilirim, her trenle birlikte

İçimizden de bir tren kalkar.

Ben içinden trenler  geçen bir şehrin çocuğuyum

Her trenle birlikte içimden kaç tren kalktığını

İçimde kaç elveda, kaç hoşça kal biriktirdiğimi

Ben, ben bilirim.

Seyital Baykal