Uyku Sorunu | Aynur Başkaya Karasu

uyku sonu..
ya da bakışlarımızdaki bir tür şaşkınlık
bilmiyorum…

az ötede
kilden saksıların gölgesinde bacaklarını ıslatan kanatlı karıncalar
ve ağzında çilekli sakızları
daha önce hiç bu kadar uzun sürmemişti reçel suratlı karıncaların kısa konuşmaları
diyor, kapatıyorum
sokağına suçiçeği camlarımızı, ez cümleler üç boyutlu araf
kül rüzgarına aynı gece
cennet cehennemine yedi adım / hayat zamana kayıtsız / ölüyor su / bir savaşın gerçekliği, ey!
yerinde olmayan mezar
ve güzelliğiyle kıvrandıran dilimden geçen yol
değişebilir cevaplar, hadi
yıka gözlerimi dağlara alışkın alacakaranlığının ıssız kıyısında
korkudan bir önceki dehşeti gösterecek hiçbir şey yok biliyorum, ne zaman
inandığım bir duvara dönsem sırtımı bir önceki uçurumla el ele…

ve bu bir ilk değil
hangi yıla tırmansam kendime düşüyorum ve bir çıplaklığa uyanıyor
yulaf tarlalarında unutulmuş atlar
kör bıçağıyla
düğümler kümesinde bekleyen taşın hâfızası korkmuş bir çocuğun sesi
yürü bizi, hadi kaldır gözlerini ve yürü bizi kendi dünyamızda
suyu saksıya koy ve bekle ışığın büyümesini
her şeyin totemi yarısına kilitli
bir vedanın vâlsi..

.. “kaynatma”
diyor az önce verdiği bir tarifi annem
unutarak tüm zamanların unutulmuş an(ı)larını
tutuyorum sözünü
öpüyorum uzak ufuğuna sarınmış bir bulut gibi gölge payımdan
bozuyor saçlarımı ayaz ağrılı bir lâcivert, bugün de tıpkı dün gibi
dün sanki bir önceki gün gibi, soğuk
bir cumartesi..

.. bilirsin
bazı adımların sokağı yoktur…

zeryâ ca..
Aynur Başkaya Karasu
240820 03.18 İSTANBU