AY(Lİ)N | Ahmet Karbeş
İnsancıl
Ve ne kadar “saygıda kusursuz”
Olsada sözlerin;
Bir dudağı yerde
Bir dudağı gökte
Esrik çağ zebanisinin
Korlaşmış gürzü gibi hep
Tam inecekken,
Ötelenmiş
Sıska umutlarıma,
Dur diyorum umu ya,
Dur yahu etme,
Dolduruşa gelme.!
Karamsarlığın teslimiyeti
“Ölüm”dür
Boş beleşe
Kim vurduya gitme.!
En uçucu bir gaz kütlesi gibi
Tam karışmaya da ramak kalmışken
Mülteci bulutlara,
Ah, nasıl oluyorsa birden
Gözlerin geliyor aklıma.!
Zeytin karası
Bağarası
Şarap gözlerin..
Her şeye susadığım
O
En aciz anda
Göz erimim de
Hayalimde
Düşümde
Görünmez bir hami
Bir zırh gibi
Gözlerin fısıldıyor
Usulca yüreğime
Yeni
Ve yeniden
Her
“Dilintiharı” sonrasında
Diri
Ve bakir bir umut sunuyor bana
Dil ketum,
Dil kemiksiz
Dil
Hilkat,
Bir tek gözlerine tutunmuş/um
Sere serpe hakikât…
04/05:Hazan:2020
(Ayn= Göz)