Dünyanın en güzel kadını | Gökhan Barış Pekşen

Bu şiiri yazarken arkada çalan şarkımı sana söylemek istemiyorum,
eğer söylersem,
şarkı bittiğinde seninde karanlığa karışacağını biliyorum ve bu durum zihnimi kanatsız bir meleğin kollarından gökyüzüne bırakıyor..

Sperm
barut,
ve
kan..

Ben yazarken başlık her neyse en sonda bulurum onu..
Ne yazacağımı bilmeden,
nerede kaybolacağımı,
duracağımı,
ve,
nereden başlayacağımı bilmeden..

Bir fanusun içine sıkıştıracağım bu şiiri
sadece nefes aldığımı bileceksin dünyanın en güzel kadını..

Bir kauai kuşu, yok olmuş çölde
geri dönse dönemez,
yol olmuş bir fırtınanın içinde..
Çizgileri aşmış
fanusundan uçarak yol almış,
özgür,
günahsız,
kucaklanması gereken..
Sen yaşamam gereken parçamsın,
kutsal kauai kuşu..
Ve bu ses bizim sesimiz
ummagamme albümü kadar büyüleyici..

Hüznün kanatları olsa idi uçamaz derdim
yere çakılırcasına bir ölüm
soyun tükenmiş,
ve Tanrı seni yok saymış..
Oysa kanat seslerim
Tanrı’nın kulaklarını sağır ederdi..
Dedim ya, Tanrı
beni sevmiyordu dünyanın en güzel kadını..

Sene bilmem kaçtı hatırlamıyorum şuan
bombay’da resmimi çizdirmiştim
rengimi bulamadan bana ten biçiyordu ressam,
yüzüm;
gözlerim,
yanaklarım,
ve dudaklarımdan bir çehre oluşturdu..
Ve dedi ki;
doğduğun gün kutlu olsun
zihnin ve sıfatın ruhunla hep nefes alsın..
Ruhundan öpüyorum seni sevgili Sasi
gözleri kapalı bir dünyayı aydınlattığın için..

Ateş bükülüyor bu gece avuçlarımın içinde,
kuzey ışıklarının altında beyazlar içinde bir melek,
kırmızı daktilom ve masam dünyanın en güzel kadını..

Ateş,
buz,
ve gökyüzünün döngüsü içinde bir ritim..
Buz kesmiş sakallarımın arasında ağzım kenetlenmiş ter içindeyim,
Ananita muscaria çıkıyor bedenimden ve beni besliyor..
Rüzgarın çiğerlerimde yara açtığı bu yerde,
bu sonsuz döngü ve deliliğe vurmadan yazıyorum sana dünyanın en güzel kadını..

Şimdi hatırlıyorum da,
oysa;
hiç fena olmazdı bu pencereye güneş değse..
Odamın duvarlarına çizdiğim o pembe kukla,
hayallerde,
yalnızlıklarda,
kandırmacakarda..
Yoksa bir şekilde yok olacağım,
bu süzüldüğüm hayatta
batacağım dahada derinlere..

Geçen sene çekilmiş bir fotoğrafımıza rasladım dünyanın en güzel kadını,
diyor ki;
Gözlerin gözlerime değince
su katıyor rakıya
denizler açılıyor önümde.. (Cahit Külebi)

En çok Tanrı’ya güveniyorduk seninle İsa gibi,
biliyorduk ki yok..
Sen de gülüyorsun şuan,
ama gözlerini göremediğim ve uzağı ölsen göremeyeceğin için,
sana anlatmak istedim dünyanın en güzel kadını..

– Gökhan Barış Pekşen
– Dünyanın en güzel kadını
– Photography/ by louren rabbit
– 25072020

“Cesaret tohumları tamamlanmayan bir hayatı işaret ederek tek bir cümle kurdu;
kendi ışığına aşık olursun çocuk, dedi..
Ruhundan kopardığın tüm siyahları o küflü geceye emanet edersin ya hani,
bir metro istasyonun sessizliği sana inanabildiğin kadar Tanrı olur
ve sen o hiç bilmediğin ışığın, rayların üzerinden süzüldüğünü hissedersin kimsesizliğine..”