RÜZGÂR | Fevziye Şimdi

       Her zaman terasın iki tarafındaki pencereleri açık bırakarak yatıyorum. Çünkü hava o kadar sıcak ki, nemli bunaltıcı havada başka türlü uyunamayacağını aslında Kemal’de biliyor.  Fakat ona göre ben, cereyanda yatmayı seviyormuşum. Hiç düşünmemiştim bunu. Hava akımının oluşturduğu esintinin, yüzümü okşamasını sevdiğimi; onun yaratmış olduğu farkındalıkla öğrenmiş oluyorum.        Hepsi bu değil elbette. Yalnız olmaktan, karanlıktan, yalnız uyumaktan, uykudayken bile korktuğumu ona anlatamam. Kızım evdeyken hatta Kemal yanımdayken bile nasıl yalnızlaştığımı, karanlığın boşluğunda nasıl savrulduğumu, kâbusa dönüşen gecelerimi…        Oysa ki kızım evde, Kemal evde. Ama onların varlığıyla yalnızlığımın daha çok farkında oluyorum. Kendimi büyük, karanlık bir boşlukta kalmış hissediyorum.         Evde bir şeyler ters gidiyordu, adını koyamadığım, nedenini nereye yerleştireceğimi bilemediğim. Kemal miydi değişime uğrayan yoksa ben miydim? Ortama yayılanlar ikimizden sızanlardı belki de. Onu sevmiştim. Kemal ne yaparsa yapsın kabulümdü. Şimdi yaşadıklarımız neydi peki? Uyanış mıydı? Kalabalık ortamlarda yani eş dostların yanında bana âşık bir koca varken; yalnızken, o ve ben başbaşayken, neden bir yabancıyla beraberdim?  Sanki bir tiyatro sahnesindeydik ve evde iki kişilik oyun oynanıyordu. Yüzüme bile bakmıyordu, elinde, viski kadehiyle oradan oraya dolaşan, boş gözlerle çevreyi kolaçan eden bir erkek oyuncu…             Kemal sanki başkalarının yanında farklı, yanımdayken farklı. Ona olan sevgimden değişimini fark edememiştim. Ne yaparsa benim için kabuldü. Yalnız dikkat ediyorum başkalarıyla beraberken sanki sevgi dolu, ama yanımdayken bir yabancı.        Sonunda bir gün olan oldu işte. Bir gece evde bir pandomim koptu, hiçbir şeyi sorgulayamıyordum. Soru soramıyordum, yüzünü okşayarak onu sakinleştirmemi istemiyordu. “Bak pencere açıldı, görmüyor musunuz gökyüzünde olanları, ejderhayla Romalı asker bir oldu, Samuray robotu alt edecekler.” diye söyleniyordu. Gökyüzünden bir pencerenin açıldığını ejderhaların, Romalı askerlerin üstüne üstüne geldiğini, hatta bir Samuray robotunun deli bakışlarını yüzüne diktiğini anlatıyordu.         Korktum, şaşkınlıktan dilim tutuldu, ne diyeceğimi bilemedim. Ceketini aldığı gibi kapıyı çarpıp çıktı. Neden böyleydi? Gitsem, nereye gidecektim? Kiminle konuşacaktım? Derdimi kime anlatacaktım?        Pencereler açık, yorganın altına saklandım.        Sabah gün ağarınca çıktım sokaklara. Daha önce gidip oturduğu yerlere baktım. Sahilde bir bankta otururken buldum onu. Ağlıyordu. Usulca yanına oturdum, gözyaşlarını sildim. “Ne oldu?” dedim, “Ne oldu?” “Haydi gel, evimize gidelim.” Boş gözlerle yüzüme baktı. –          “Sen kimsin?” “Sen kimsin?” dedi bana, “Sen kimsin?”        Anladım, evden değil, benden gitmişti. Hayattan gitmişti.        Boş gözlerle bakma sırası bana gelmişti, yüreğim kanayarak.        Çevirdim yüzümü gökyüzüne.        Rüzgar okşuyordu yanağımı.                                                                                                                      Fevziye Şimdi