Her akşam üstü:
Gün döner,
kanadı kırık serçeler esner elektirik tellerinde.

Her akşamın gidişiyle,
Güneşin en nazlı ışıkları da,
yanağından kayıp gider camların.

İnan sevgili;
Yine de,
Gün boyu dört bir yana koşan yalnızlığım, toplanıp,
dost bağrında dinlenir gize boğulmuş akşamların.

Yani gülüm;
Anlaşılmamaktan yorgundur bir yanımız,
bir yanımız,
yeşermekte olan bahara gebe çayır-çimen,
bir yanımız,
küflü hücre duvarı,
paslı demir kapı,
anahtarı kırık,
kör bir kilit…

Ve sevgili;
Gözlerimizde bildik,
bitip tükenmeyen,
kahrolası,
uslanmaz acıların usancı.

Oysa ki;
Bir yanımız pek aşina yaşama,
bir yanımız ürkek,
tıpkı;

Sevgililinin gözleri gibi şaşkın,

beni geçtim,
bir o kadar da kendine yabancı.

Ne olur!
Bilirim,
Senin bir suçun yok;
Sakın ha,
bizi bırakma bize.
Kara çalsalar da adına;
Ey!
bize şah damarımızdan bile daha yakın akşamlar…

Ey !
Sevgi perdesiyle çirkinliği örten o sahte el.
duy işte,
göre göre görmez oldu gözümüz-gönlümüz…

Çay koydum;

Sen hele bir düşün,
geç kalma
Yarın yine gel hemi…

AşkÖrgütlenmektir!