Yatılı Ölüm | Demir Akbıyık

Senin hiç bıyığın terledi mi anne

yüklemi ben miyim öznesiz yüreklerinizin

sensizlik kiplerini çaldılar anne

sevda tek kişilik yaşanmıyor

hayat da öyle

çıkmazdı hiç sigara izmaritlerinde baş harflerimiz

yalnızlığın salıncağında savrulurdu günlerimiz

çünkü sevda çıkmazında ilençli bir soykırım yaşatırdık aşklarımıza

bilmiyorduk ve kimse de söylemiyordu

hiçliğe

ve yoksulluğa

ve zulme endekslenmiş bir neslin fertleriydik

ve bu birilerinin çok hoşuna gidiyordu

inadın

parçalanması gereken zincirin

son halkası olması gerektiğini

ilk avucumuza dağılması sonucu öğreniyorduk

ve bu yüzden

hep geç kalıyorduk

hani

umutlu yarınların çocuklarıydık biz

hani

biliyorduk yaşamak güzel

hani

dövüşecektik

hani

yaşamın güzel olduğu yerde

dövüşerek ölecektik

yine de içimde bir yerlerde

ölecekse de insan yaşıyorken ölmeli

diyen bir kimliğim daha var

en son söyleneceği

başta tüketip de

piç kalan bir nüfusun parçasıydık

hayal etmeyi bile yalnızlığın oyuncağı kıldık

bu amansız kentin kaçta kapanıp

kaçta açıldığını bile kestiremiyorum artık

kime gitsem bir boşluğun sessizliğini

fısıldıyor kulağıma köz bir körlüğün orta yerinde

acıyor bir yerlerim anne

acımasın senin de saç diplerin

ve nasırlı buruş buruş ellerin

takılmasın tiftik kazağına

gözyaşları ona sürmeler çekmeyesin diye

ve bunca kahpelik

senin de imgeleminden geçmesin diye

ölmüyor mu bu çocuklar ölmüyor mu

söyle anne

hayat ikmale kaldı

ölüm yatılıda okuyor

beni yaşamaya ikna et anne….