MUMYA | Necdet Arslan

Dündü.
Zamanın kırılma yerinde seni…

Esrarengiz oyunlar içinde bir Kudüs yosmasıydın.
Karanlığa öykündün , gördüm

Ömründen bir evhamı daha attın okyanusa
Okyanus, terbiye edildi birden.

Kafası karışınca anıları didiklendi az öncenin
Ben tek ,sen heptin
Boşaldı zaman.

Yardım et bana demeye utandım yanarken…

Çünkü asiydin
Tehlikeliydin yıkılsa bile fark etmeyeceğin bir gece
nefesini kesiyordu.

Başka gözle bakamadım gözlerindeki dalgalara.
Baksam üşürdüm.

Sürü(y)dün kendine katmamak için beni.
Geri dönemedim orada kalan rüyalarımın
altüst olmasından korktuğum için

Kaç yüz yıl sonrasının güncelerini yazacaksan
Ben’dim soyutladığın herkesten
Aldırma sen benim çağrılarıma

Zamanın kırılma yerinde seni…