Oysa Ben | Türkan Önder

Hani şu penceremin önünde eski tip bir vazo vardı ya, bilirsin iste…dün o vazodaki çiçeklerden birine konmuş bir arıyı seyre daldım, seni düşündüğüm anlardan birinin hemen ardındandı.
Arı çiçeğin üzerinde bir o yana, bir bu yana gidip geliyordu ki küçucüktü çiçek zaten. Her uca gelişinde aşağı, çiçeğin yapraklarına doğru adım atmak ister gibi bakıyor, sonra yükseklikten ürküp, belki de dikenlerden, vazgeçip öbür yana gidiyordu.
Kanatlarını unutmuş aşktan deyip biraz dalga geçtiğimi itiraf etmeliyim o an içimden.Tam onu kendime benzetip dikenlere takılmayı, kendini kanatmayı göze alarak aşağıya devam edecek diye düşünürken, kanat açıp başka bir çiçeğe kondu birden
Oysa ben… senin dikenlerine asılı unuttum kanatlarımı…

Bol’lular Kitabından