Vera 2 | Numan ARIMAN

Hiç söylenmemiş sözler söylemeli..
El değmemiş,duru sözler sevdiğim için..
Sevdiğim..!

Şehir giysilerini kıskanır
Ve bu yüzden bürünür geceye
Güneş gözlerinden beslenir
Ve saçlarını kollar görmek için…

Sensizken, şehrin boş meydanlarında yürüdüm
Kalın puntolarla
İri laflar ettim,
Öfkemi saldım,
İri dişli postallar üzerine…

Sevdiğim …
Vera..!
hangi çocuğu okşadın..?

ellerinde gülden kokular,
dilinde aşk nağmeleri

Söylesene Vera,
Hangi çocuğun adını andın..?

Sahi Vera,
En son ne zaman görmüştük Sena’yı
Hatırlasana deli kız sana emanet etmiştik o bombaları

Sevdiğim..!
Bak;
Umut kan pıhtısı rengine döndü

Sen Vera,
Filistin’den geçerken sakın eteklerini toplama
Biraz kan bulaşmış şekilde çık karşıma

Ve sakın unutma
O ilk çocuğumuzdur..
Asırlardır dillerde olan Leyla’dır..

Meryem’in suskunluğunda can bulan gözleri vardı Züleyha’nın
Daha düşmeden, kirli kelimeler diyarına…

Bilirmisin Vera, bu kaçıncı çocuk
bu kaçıncı kertik yüreğe atılan..

Artık eskisi gibi değil, daha da sancılı
Artık daha da sancılı

Asırlardan uzat ellerini Vera,
Ellerini bulur ellerim bir Grozni kuşatmasında…

Dağları görüyormusun Vera..?

Her bir dağa bir çocuğumuzun adını koymuşlar
Murat’ım… Metin’im… Berat,ım…

Hani omuz omuza vermiştik ya bir namaz kıyamında..
Hani beraber açmıştık orucumuzu…
Kimi Marmara’da, kimi Yıldız’da..

Koş Vera koş..
Ülkemin sürgün yerlerine koş..

Ağlama deli kız, ben ağlarım..
Seni böyle görmemeli her okul kapısında türkümüzü söyleyen kızlarımız.

Ve annelere de söyle,sakın ağlamasınlar..
Ve onlara sakın ölüler demesinler..

Söylesene Vera,
Çocuklara sıkılan hangi kurşun kahpece değildir.?

Öfkemiz taş doğursun Vera
Taş doğursun..
Yüreklerimizi söksün yerinden..

Bak her tarafta elleri sapanlı Ebabiller..
Ebrehe’nin tanklarına kan kusturur..

Şimdi firavun’u boğan kızıldeniz’i ağlama duvarının önünde görüyorum.

ki;
Asa değil Musa’nın elindeki, çağın sökülmüş kalbidir..

Bir şubat gecesi kaybettik esrarımızı Vera
kendimizi odalarımızda bulduk
Postallı korkularımızla..

Söylesene Sevdiğim…
Hangi rengini çaldılar gökyüzünden..?

Bak zulüm, çin seddini aştı.

Aaaah Sevdiğim..!
İçimizdeki Musalardan ne haber vardır..?
İbrahimlerden.. Yusuflardan…

Yoksa Musa’yı Kızıldenizde yalnız mı bıraktık..?
Kendi ellerimizle mi verdik İbrahim’i nemrutlara..

Şimdi hangi kuyudan gelmede Yusuf’un sesi..

Unutma Vera’m..!
Filistinde doğan her çocuk, ilkin annelerinin göğsüne;
sonra yerdeki taşlara uzanırlar..
Neredesin..!
Ey İsmail’in boğazındaki merhamet..!
Üzerimizdeki bu acıyı kaldır..!
Ya ebabilleri gönder, ya bizi de oraya aldır..!
Her taraftan bana yönelir seni arayan sesim..

Vera benim… Vera benim…

“Vera” şiirin yazarı Numan Arıman, 1979 Rize doğumlu. YTÜ Eğitim Fakültesi elektirik müh. Mezunu. Kendisini trafik kazasında kaybettiğimiz yazar.