Hiçliğim Kalp Oyukları | Yaşar Üstün

İçrem hissettiğim
rüzğarı bol
kum fırtınası
viransızlığım
yıkık evler

kırık kalpler
ruhum
baktığım her aynada
içi yanmış
bir siluet
var’ım…
kimsesiz
ömre dayanmış
boz bulanık seller
dans bilmez tanrılara
tecelli olmamak dileğiyle
taşıdığım silgiler
içimin kuytusu
göçü omzumda
en büyük coğrafyam
baktığım aynalar veda mevsimi
esaretim yaşamak
sızım kalbim
güneşin pası silinsin diye
gökyüzüne savurduğum
balonların rengini bulamamışken

… yenilgim dünyaya meydan okuyan
anlatmalar

ben suçsuz kalmadım
içime düştüm
mendilim cebimde
şiirim gibi yürümesiz
adım atmasız
önünde kalbimi eğdiğim
klarnetçiler nefesleriyle
içime ağlıyor
cehennem yetmezse diye
avucumda ateş taşımalarım
kaldığım araf
oyuklarım kayalara
oyulmuş
kuş yuvaları
oyun havaları el kaldırdığım hüzün yumağım
iç dökmelerim
çektiğim halaylar
toprağa girmemiş
cenazeme ağıt zılgıtlar
tornacı işkencelerine sıkışmalarım

…
ah…
ötesi
yarın değil
ölümler kadar
ne kadar
da
kalıcı
acı
bari
aklımız
ağacını bırakmayan
dalda
çiçek kalsın…

Ekim / 2017 -19