Yetmişli Yıllar | M.Tütüncü

70 li yıllarda büyüklerimizden ‘’ şimdiki çocuklar çok şanslı!’’ sözünü çok sık duyarak büyüdük. Odalarımızı aydınlatan elektrik vardı. Ekmeğe sürülecek vita ve sanayağı, asfalt yollar, çarşılar, sinemalar…

70 li yıllarda çocuk olmanın en güzel tarafı özgürlük duygusuydu. Bütün arsalar, bahçeler, sokaklar bizimdi. Mutluyduk

Kalabalık gruplarla oyunlar oynanırdı; Yakan top, İstop, Ortada sıçan, Misket, Topaç, Kibrit Atmaca, Saklambaç, İsim şehir vs. Mutluyduk.

Sayısal-Sözel, Matematik-Fen eşit ağırlık test şampiyonu değil ama uzun eşek, mahalle maçları, uçurtma şampiyonluğu için mücadele ederdik.

Tutumluluk çağı olduğu için elimiz geçen her şeyi biriktirirdik. Gazoz kapağı, futbolcu resmi, araba resimleri, kağıt peçeteler, çikolatanın parlak kağıtları, artist resimleri biriktirdiğimiz şeylerdi. Mutluyduk.

Bizim yılların eğitim anlayışı katı bir disipline dayanıyordu ve tek tip öğrenci yetiştirmeyi hedefliyordu. Öğretmen sorduğu soruları hep bir ağızdan cevap vermemizi ister, cümleleri öğrencilere hep bir ağızdan okuturdu:’’ Ali- bana- top- at, at-Ali-at.’’ Mutluyduk.

Okul çantalarımızın hepsi siyah renkte ve birbirine benzerdi. Önlük siyah renkte annemiz yada elinden dikiş gelen komşulara diktirilirdi. Mutluyduk.

Defterler ya beyaz kağıttan ya samanlı sarı kağıttan, çizgili,çizgisiz veya kareliydiler. Mutluyduk.

Bu çağın çocuklarını mutlu olup olmadığından kimse emin değil. Bir yığın tüketim ürünüyle donatılan hayatlarında şimdiki çocuklar çok yalnız. Yaratıcılığı kışkırtan yokluk ortamında değil; sıkıntıyı büyüten, derin bir tembellik ve umursamazlık yaratan bolluk ortamında büyüyorlar. İlaç kutularından araba yapmak, gazoz kapağı biriktirmek, dergilerden artist resimleri kesip deftere yapıştırmak onlara göre değil.

M.Tütüncü

Mutluyduk

Kalabalık gruplarla oyunlar oynanırdı; Yakan top, İstop, Ortada sıçan, Misket, Topaç, Kibrit Atmaca, Saklambaç, İsim şehir vs. Mutluyduk.

Sayısal-Sözel, Matematik-Fen eşit ağırlık test şampiyonu değil ama uzun eşek, mahalle maçları, uçurtma şampiyonluğu için mücadele ederdik.

Tutumluluk çağı olduğu için elimiz geçen her şeyi biriktirirdik. Gazoz kapağı, futbolcu resmi, araba resimleri, kağıt peçeteler, çikolatanın parlak kağıtları, artist resimleri biriktirdiğimiz şeylerdi. Mutluyduk.

Bizim yılların eğitim anlayışı katı bir disipline dayanıyordu ve tek tip öğrenci yetiştirmeyi hedefliyordu. Öğretmen sorduğu soruları hep bir ağızdan cevap vermemizi ister, cümleleri öğrencilere hep bir ağızdan okuturdu:’’ Ali- bana- top- at, at-Ali-at.’’ Mutluyduk.

Okul çantalarımızın hepsi siyah renkte ve birbirine benzerdi. Önlük siyah renkte annemiz yada elinden dikiş gelen komşulara diktirilirdi. Mutluyduk.

Defterler ya beyaz kağıttan ya samanlı sarı kağıttan, çizgili,çizgisiz veya kareliydiler. Mutluyduk.

Bu çağın çocuklarını mutlu olup olmadığından kimse emin değil. Bir yığın tüketim ürünüyle donatılan hayatlarında şimdiki çocuklar çok yalnız. Yaratıcılığı kışkırtan yokluk ortamında değil; sıkıntıyı büyüten, derin bir tembellik ve umursamazlık yaratan bolluk ortamında büyüyorlar. İlaç kutularından araba yapmak, gazoz kapağı biriktirmek, dergilerden artist resimleri kesip deftere yapıştırmak onlara göre değil.

M.Tütüncü