Yasak meyve için kovulan değilsin / Mehmet Hameş

Ey sevgili, sevgisizliğe sürüklendin. kalbimin ince sesini dinlemedin, kulak vermedin derinden gelen imgeye… eros’un müridi,  yasak meyveyi koparan ve aşk için kovulan havva değilsin sen… kırımın kıyısında gezindin bilerek; isteyerek koştun ayrılığa, aşk adına ah çekerek… en ağdalı küfürleri haykırdın, edeplilikten yakınarak… maskeli dolaştın. sevgi türküleri söylerken sevgisizlik gizleniyordu derininde.

yağmur damı basarken

masal manasında gidecek

başak kendini ele verdi

keskin orakla biçilecek

yaşlı yaşamın avuntusu 

kuyuda biriken yağmur

yeşil dediğin ey terelelli

gülün uğuru, çölün suskusu

mevsim sonbahar şimdi. çiçekleri içe dürer bulut, odanın renksizliğine tutsak eder renkleri. bahçe çitlerine uzanan sarmaşıkların solgun devinimi. gözlerimi kamaştıran liman yürüyüşleri; deniz seyri, balıkları avlarken martılar.

dalgalar soyunurken kumsalda

yorgunluğu banka oturtuyor

geçmişten konuşuyor

bizden kalan şeylerden

bir yerlerden tanıdığımız

ıssızlık aramızdaki mesafe

azgın yılan sığmaz deliğine

kırık kalbe hedef alıyor

bize dair şeylerden

gelmeyeceğimizden konuşuyor

geçmiş zaman kendini bir kez daha doğurur. akşamlar çabuk iner akdeniz’e.  rüzgarın azizliğine uğrar bir balıkçı kayığı. rıhtımı boşaltır oltalar. sokakların sonyaz yaprakları çöpçülerin küreklerine dolar, boşalır şafağa kadar… sıska güneş öpücük yollarken varoşların unutulmuş odalarına, balıklara caka satar martı topluluğu ve akdeniz’in bolluğu yoksulluğuna ağlar.

aşklar, bir kez daha kırılır sonyazda. ah, ne de çok yenik düşer aşklar ayrılıklara. zaman sütten yeni kesilmiş ceylanlar gibi koşar yalnızlığa. e-postalara, telefonlara umut bağlar umutsuzluk; bir coğrafyadan bir coğrafyaya haykırır ezikliği. hatıra defterleri, mutluluk resimleri zaferlerimizi taşıyamaz bizim.  yenilgiler doldurur mesaj kutularının içini.

kalemin hüneri yenilgiler için midir her mevsim? ‘bu gün dersim, insan insana tutunmalı, şehirler ayaklanmalı sevgiye’ der balıkçı barınağının unutulmuş masasında.

iki mektup arasında

sür sulara susuzluğunu

uzak buluşmalarda

toprağına küsmüş dal

ormanda av arayan

avcının görüş alanında

omzunda bir avuç uğultu

iki kere vurulduğunda

çocukluğunda yüzme korku-

su sardı havuzda

sallanıyor aslan kuyruğu

gibi bir o yana bir bu yana

örsele ikindi sessizliğini

gir de ter ırmağıma

durula kalbini, acı-

bir gülüş sunma, donma

aşk yokluğu, yoksulluğu hayatın. onu yaşamadan, o zehri tatmadan anlayamazsın ayrılığın hallerini, hayatın griliğini. o iksiri içen bilir ancak; yalnızlık boşluğuna sarkarak öğrenirsin bunu. çünkü her aşkın ağırlığı, ayrılığın acısı kadar.

her şafağın bir başlangıcı

her akşamın bir karanlığı var

-herkesin rüyası kadar hayatı-

şu mesajlar yaralı kanarya

oysa gizli aşkta açılanlar

hazır olmalıymış kırıma

ah dondurulmuş duruşlar

ey sevgili, kendi gerçekliğinden ötesini göremezsin, hiçbir şey göremezsin aslında sen… ağzında biriktirip, bana savurduğun, her mevsim kuşandığın “ben” değil ki: söylediğin bir yaptığın iki… söyle, matematiğin aşk gerçeğini keşfeden olmuş mu?

kayada biriken yağmur

toprağın hasreti

hangi nehrin akranlığı

hangi kadının yorgunluğu

payı var ayrılıkta

kederin payı var

sana sunduğum hayat

aşkın tutkusu kadar

eros’un müridi, yasak meyveyi koparan ve aşk için kovulan havva değilsin sen.                                                                                                     âdem.