Unutuş | Mehtap Emre
![Unutuş | Mehtap Emre](https://www.yaziatolyesi.com/wp-content/uploads/2019/12/yazi-atolyesi-edebiyat-1kita-sanat-yazarlar-saiirler-oykuler-hikayeler-roman-76111__12533-4272_n-2-2.jpg)
Bir kadının,
öldürülmeden çok önce
kimsesizliğinden vurgun yemişliği
yanıp söner gövdesinde
acısının tortusudur son bakışı
soru soran gözlerinde
seni içime gömdüm ey unutuş
kimse görmeden çıkarır çıkarır okurum
tenhalarında bulurum kış yokuşlarının
yılan kavında iğreti kokuna dokunurum
sağ beni uçurum çiçeğinin özünden
baldırana kat
tanı beni sarsak dünyanın gözünden
doruğa çıkar önce sonra boşluğa fırlat
karanlığa uzayan saçlarımdan
despot kalabalıkların ortasına as
-ne birazcık utanç ne gönülde yas-
belki bulunur diye eski zaman giysili
yaraların izi
uzlaşmaz yanlarımı
kör bıçağınla kanat
tutuştur ‘dirim’in nefesini
küle dönsün gövdem
savrulsun
parmak uçlarımdan
her zerrem
ola ki
sesime kızıl ışık doğar alaca şafakta
kadim bir yalnızlıktan suya uzanır
başka bir hayat