Sustu dillerim | Yılmaz Pirinççi

Senin öldüğün sene iki can düştü aynı mezara

Sana okunan selalarda adım geçmese de

Canım geçmişti

Kalakalmıştım öyle.

Altım toprak üstüm kıyamet bir boşlukta

Senin öldüğün sene gençliğimi karalara sardılar

Kalu beladan yazılmış bir fermanı yüreğime dağladılar.

Kime isyan edeyim ki

Hasretini bana vuslat yazdılar

Senin öldüğün sene

Unuttum ben dünyayı.

Hangi beyazı sevsem adı ayrılık oldu

Gelinlik içinde bakamazken tenine

Seni en çok saran beyaz kefenin oldu

Senin öldüğün sene

Bir ömrün vebali asıldı boynuma

Çatlattı gözyaşlarımın tuzu taptaze toprağını.

Bir kez daha açamadım o gönül yaprağını

Saçlarına doyamadan titremeye başladı ellerim.

Hangi yazgı hangi kadere sığar bu ayrılık.

Aç artık kollarını.

Sustu dillerim…

Yılmaz Pirinççi