Seni sevmiyorum | Yılmaz Pirinççi

Seni sevmiyorum ölüyorum sadece.

Sesim sesine değmediği zaman kahrolası bir sessizlik yırtıyor kulaklarımı

Cebime koyduğum sigara paketini yokluyorum durmadan.

Öksürüyorum sonra

Gün içinde durup durup telefona bakıyor sonra saydırıyorum içimden

Aklıma her düştüğünde okkalı bir küfür savruluyor dudaklarımdan.

Seni hiç sevmiyorum.

Sadece parkın önünden geçerken birden bir hüzün çöküyor içime

Eve geldiğim zaman duvarlar üzerime yürüyor

Şiir dendiğinde bir şeyler kopuyor içimde

Sonra bakınıp duruyorum

Akşam oluyor birden.

Çayımı yudumlarken de alıyorsun nasibini benden

Çınlıyor kulakların kaçak çayın dilime değen kekresinde

Söz geçiremediğim gözlerimle konuşuyorum

Darmadağın yatağımda

Uykularım hep sende kalıyor.

Seni hiç sevmiyorum.

Sadece merak ediyorum.

Dudağın dudağıma nasıl değerdi

Nasıl bakardı gözlerin burada olsaydın

Nasıl gülerdin diye.

Sarıldığında nasıl bahar kokardı saçların

Ben seninle nasıl cennet kokardım.

Seni hiç sevmiyorum

Allah’ın belası kadın!

Hiç sevmiyorum.

Sadece seninle nefes alıyorum.

Hepsi bu işte…

NOT:

2017 yılında başlayıp bu güne gelen bir yol hikayesi.

Acılara ortak olduğumuz, sesimize ses kattığımız dopdolu zamanlar.

Dört yıl olmuş. Yüzlerce paylaşımın ardından bugün 1000 şiiri paylaşıyorum sizlerle. Gururla. Mutlulukla.

İyi ki varsınız sevgili dostlar. İyi ki buradayım. İyi ki böylesi değerli yüreklere dokunabilmiş dostluklar kurabilmişim.

Yeni zamanlara ve yeni şiirlere diyelim. Hep birlikte. Saygılar hepinize. Yürekten. Sonsuz saygılar…

Yılmaz Pirinççi