Metruk Evler | Leyla Aslan

Sabahın ilk ışıkları ‘lapis’ sahile vuran

Içsel kıblen, zalimliğe sırtını dönmeni sağlayan

Şekil cıkarmıştın hikayenle zamandan

Yanlız kalabalıklara inat

Acıyla neşeyi aynı ateşte kavuran

Hani nerde içimde gizlenen an

Zalimliği dile getirmenin vebalini üstlenen gölgen

Uykuların farklı kokar artık

Kim bilir zamanı içiyordun belkide en uzağındaki kendinle

Arta kalan hüznü ur gibi besliyordun göhsünde

Bir şarkı söyle acı bilginle, hadi

Kendini dinleyen sessizlikte

Ruhları geride kalmış bedenleriyle yokluğa bürünen

Birsürü lâneti adım adım gezdiren dünyada

Kadere kement atarak kazandığı ‘hiçliği’

Kalın bir duvar gece

Handiye dilsiz.

Leylâ Aslan.

——