ALTIN
DOLAR
EURO
BIST
Adana Adıyaman Afyon Ağrı Aksaray Amasya Ankara Antalya Ardahan Artvin Aydın Balıkesir Bartın Batman Bayburt Bilecik Bingöl Bitlis Bolu Burdur Bursa Çanakkale Çankırı Çorum Denizli Diyarbakır Düzce Edirne Elazığ Erzincan Erzurum Eskişehir Gaziantep Giresun Gümüşhane Hakkari Hatay Iğdır Isparta İstanbul İzmir K.Maraş Karabük Karaman Kars Kastamonu Kayseri Kırıkkale Kırklareli Kırşehir Kilis Kocaeli Konya Kütahya Malatya Manisa Mardin Mersin Muğla Muş Nevşehir Niğde Ordu Osmaniye Rize Sakarya Samsun Siirt Sinop Sivas Şanlıurfa Şırnak Tekirdağ Tokat Trabzon Tunceli Uşak Van Yalova Yozgat Zonguldak
Hatay °C

Mazi | Habibe Dirican

20.01.2022
394
A+
A-
Mazi | Habibe Dirican

Seneler sonra karşıma çıkmıştı.

Durdum, düşündüm,

Zamanı geriye döndürdüm.

Takvim yaprağı 27 Nisan 2006,

Karşımdaydın.

Salasız gömdüğüm…

Toprağa değil, yüreğime.

Gözlerimin çölü,

Bedenimin katili.

Mert değildin, hançeri göğsüme saplamadın;

Arkamdan vurdun.

Vurduğun yerden düşe kalka yeniden can verdim ben.

Yaralıydım…

Hüzünlüydüm…

Bir o kadar da kimsesiz.

El açtığım, Rabbime sığındım.

Kimsesizleri sahibi

Allah var ya “Allah yar” dedim.

Son kez yaş aktı gözümden.

Sahra çöllerinde bıraktım,

Vurgun yemiş gemi gibi,

Savrulup durdum gurbetin denizinde.

Güneş doğmadı dipsiz kuyuya.

Feryadımı duyan olmadı,

Dilim küstü insanlığa,

İçimde yandım, kavruldum, savruldum…

Kimse bilmedi acımı, ben anneydim.

Kanatlarımın altında sakladım yavrularımı.

Öyle görmüştük anadan, atadan.

“Gelinlikle girdiğin evden, kefenle çıkarsın!?”

Gelinliğim zaten kefen değil miydi?

Ölene iki kefen giydirilmiyor ki?

Kader dedik, iman ettik yazılan yazıya.

İsmail’i kurban ederken İbrahim,

İsmail geldi aklıma.

Teslimiyet!..

İsmail kurban olmadı, umut ışığı yandı.

Benimse umudum yoktu, kesilmişti kefen; boylu boyunca…

“Alın, götürün kabre” demişlerdi.

Selam bile okunmamıştı.

Gömdüler beni gurbetin mezarlığına.

Şimdi gelmiş katilim bu kadar zaman sonra…

Film şeridi gibi geçti önümden yaşananlar.

Bir de durduğum yere baktım.

Sordum kendime:

“Habibe bu savaşı kim kazandı, ölen mi öldüren mi?”

Savaşı ben kazandım.

Yıkılan çatıyı ben onardım.

Ocakta aşı ben kaynattım.

Kara kışları ben geçirdim.

Fırtınaya, rüzgâra yağmura kendimi siper ettim.

Sabrımdan bana üç çiçek düştü.

Rabbim onları bana emanet etti.

Belki hatam olmuştur, bazen suyu fazla,

Bazen ise susuz bıraktım.

Onlara her zaman güneş oldum.

Hiç ayazda bırakmadım…

Arkamı döndüm, geçmişe kapımı kapattım.

O dışarıda, bense çiçeklerimle kaldım.

Sen kazandın HABİBE DİRİCAN.

7 Haziran 2021

Yorum:Derya can

Şiir Habibe Dirican

https://www.facebook.com/emine.can.90834776/videos/594573974953407

BİR YORUM YAZIN
ZİYARETÇİ YORUMLARI - 0 YORUM

Henüz yorum yapılmamış.