KEŞİŞİN ÖLÜMÜ | Aziz Kemal Hızıroğlu

uzadı an yıllara yayıldı kırmızı

küfür buldu yalnızlığına kutsal kitap

arasında kurumuş gül ve şarap lekesi

her yudumda ibriğe yeni dudak yarası

kendini yola bıraktı keşiş

kurumuş gül düştü kitap arasından

yolun yürümesine ses çıkarmadı

yerlere kadar elbisesiyle bir peri

ısınması kendi güneşinde

kadınca nasıl beklenirdi bilmiyordu

baktı bir keşiş: dinamit gibi

acının kurduğu köprüleri

usulca geçti peri

kaynağını arayan bir gülümseme

paranoya yüzünden bulunamadı

kum, cam ve günah

insan işi ısırgan düşüncelerden

korudukça kendini keşiş

kaktüsün canı yandı

manastır görmemiş altın saçlı peri

kişisel güneşinde uzun

elbisesini mi tarıyor saçlarını mı

kum, cam ve günah, şeytan işi

en çok kaçırılan yakınlık

keşişi beklemede

yolun yürümesi yavaşladı

aslanağzı açıldı ilk bakışta

paranoya kendini aldattı

gözden düşen yargıyı takıp takıştırdı sevinç

zaman geri istedi gözyaşını

madem gülümseme bekliyorsun, al sana

kirli giysisi çözüldü köprünün, yol durdu

periye dokundu tanımsız bir çığlık

günah çocuk saflığıyla büyüdü göğe

yeni bir mutluluk buldu kırılan cam

sırlandı, kendini gördü insan

keşiş öldü…

Aziz Kemal Hızıroğlu

(*) Saprofit, Körfezin Sesi Yay. Mayıs 1996