Karanlıktan geliyorum | Adar Korkmaz

Uyanmayı bekleyen bir şehir
Adını bilmediğim bir sokakta
Adımlarım mevsimi karışmış gülüşlerle çarpışıyor….
Yola revan olmadan
Sana yazdığım son şiir
Cebimin yırtılmış yanından düşüp adımlarımı kesiyor;
Yere bir nimet düşürmüşçesine
Büzülmüş kağıdı yerden alıp
Öpüp alnıma koyuyorum defalarca,
Defalarca okuduğum o şiir
Yol kenarı bir bankta yine dudaklarımdan yüreğime akıyor,
Yorgun düştü, düşecek kalbim…..
Karanlıktan geliyorum;
Uyanmayı bekleyen bir şehir
Adını bilmediğim bir sokakta
Adımlarım mevsimi karışmış gülüşlerle çarpışıyor
Şimdi yavaş yavaş ölmek daha çok acıtıyor canımı
Bilinmeyenden bir kurşun gelse
Sol göğsümün altından girse içeri
Parçalayıp geçse düne dair ne varsa, gitse,
Gitsem….
Boğazıma düğümlenen sancıları duyabiliyor musun
Azrail de eğleniyor benimle
Biliyor O’da
Yüreğimde taşıdığım acıların
Ağırlığını taşıyamayacağını toprağın
Ya yazdığım binlerce şiir
Kaç ağızda zikredilecek düşünebiliyor musun
Ölsem şuracıkta gam yemem yeminle
Ama bu toprağa aydınlık düşmeden göçüp gidersem
Gözüm açık kalır ardımda
Ardında kapanmadığı gibi….
Bilsen hüzün nasıl da hücum ediyor yorgun nabzıma
İncinmiş suretler tek tek kirpiklerime,
Yorgun işçiler dışında kimse yok gibi şehirde
Adını bilmediğim bu sokak
Ve mevsimi karışmış gülüşleriyle
Bu uçurumda kendime sarılmaktan başka
Durup nefesimi tutuyorum uzunca
Ölmeye, ölmene içimde…..