Kar | Yılmaz Pirinççi

Beyaza bürünmüş bir şehrin kapkara yalnızlığı vuruyor camlara.
Titrek ışıklar altında sessiz bir hüzün yürüyor bir odadan bir odaya.
Alaturka bir müzik inadına sensizliği söylüyor
Ve inadına bir yumru boğazımda
Her gün biraz daha boğuyor.

Kristal kar tanelerinde gözlerim.
Yere değmeden savruluyor rüzgarda
Soluğum üşüyor
Ruhum üşüyor
Sesim üşüyor
Sen olmayınca

Ne güzel saatler oysa.
Allah ne verdiyse kurulu bir sofra.
Bir küçük rakı.
Büyüğe söz geçmeyince
Biraz peynir.

Yazdan sakladığım bir kavun kokusu
Ne güzel keyif katardı bu yoksunluğa.

Kar beyazı bir yalnızlık benimkisi.
Gözlerim savrulup duruyor rüzgarda.
Sesim üşüyor…

Yılmaz Pirinççi