Kadınım | Sibel Unur Özdemir
Koparılmamışım dalımdan henüz
Taptaze, dipdiri
Bahar misali yemyeşil
Şiirler yazılan adıma
İsmim dudaklarında hece hece
Sevmeye hazır delicesine,
Sevilmeyi bekleyen ölümüne
SEVGİLİYİM BEN.
Beyaz bir gelinlik içinde
Yanımda beyaz atlı prensim
Pembe pembe umutlar geleceğe dair
Güzel günlerin hayali düşümde
Sonra kayınvalide, görümce, pek çok akraba
Bitmeyen kaprisler
Unuturlar da kadın olduklarını
Ah!
GELİNİM BEN.
Gün olur devran döner
Susturulurum kimi zaman
Elimden alınır söz söyleme hakkım
Düşüncelerim yoğrulur gözyaşlarımla
Eleştirilirim acımasızca, kolaydır bu
Suçlamak birini, ne pahasına olursa olsun
Haksızlığa uğrarım çoğu kez
Bağırmak isterim avaz avaz
Çıkmaz sesim, susarım.
EŞİM BEN.
Dokuz ay taşımak karnında
Sancılar içinde beklemek merakla
İlk kucağına alış, can verdiğin yavrunu
Güller açması yüzünde al al, pembe pembe
Kokusunu içine çekiş, sarmalamak
Sevmek çok sevmek kendinden bile
Uykusuz gecelerde ınga sesleri
Onunla üzülmen, gülmen onunla
ANAYIM BEN.
Belki bir ofis odasında
Masa başında genelde
Belki bir sınıfta, öğrenciler arasında
Belki bir hasta odasında
Şifa dağıtan beyaz melek
Gökyüzünde, maviler üzerinde
Kanatsız kelebek belki
Tarlada sarı sarı başaklar arasında
Nasır tutan ellerim
Sırtımda bebem
EMEKÇİYİM BEN.
Her nerede olursam olayım
Fedakârım, derleyen toparlayanım
Şefkat dağıtırım, sevgimle sarmalarım
Çok şey değil beklediğim
Tatlı dil güler yüz isteğim
Bir buse yanağıma, sıcak bir kucaklama
KADINIM BEN.
SİBEL UNUR ÖZDEMİR