İstanbul diye başlasam | Yaşar Üstün

İstanbul diye başlasam…

 anlamı

içinden çık(a)mayacağım

bir çukur..

mührü omzunda

kapı kilitlerinde unutulan

açılamayan

menteşesiz

kapılar

içerisine ışık diye

tanrı kovalayan

bir düşe tutunup

tahta kırık bir sandalyede

salıncak arayan

hırsından kırılmış

aynalara

unutulmuş

zamanlara saklanmış

silueti

yıldızları

umut diye avuçlarda tutulan

yüzüne yapışmış kederi

yağmur sularıyla yıkanan

kanı damardan

şırıngayla çekilen

logolarda

bir parçası

hep noksan

haritalar gibi

coğrafyasız

öksüz

beyazsız koyu bir çizgi

ah…

dolaştığım gecelerin

o kadar çok

arka sokakları var ki

kaldırımlara değil

bedenime sığdırsam

yükümden düşen

kahırları

aşka yüklenir

sardunya

yapraklarını

güneşten saklasam

yarım kalan dizeler

kalbime ağrı

gönlü türkü

yanana

bir damlaya

bir ton

tutsak olmanın acısı

yolcu olmadığını

bile bile

hiç görmediğim

yolum

…

ömrüm

….

denek taşından

mihenk taşına geçen

yağmur olmasa

da

damla damla yağan

unutulmuş

yangınlarda

” kül “işte

….

içremden

uzaktan…

uzaktan…

kuş kanadına takılmış

kalbim

eşitim

tutunamayan

paydam

kalanım

iki yarım elma

…

Yaşar Üstün

düzeltilerle…

Nisan / 2017-23

Kalbimin Şiirleri 4’ten

4h