İhanete uğrayan masumiyet / Mehmet Hameş

bir gün ansızın karşınıza bir yabancı çıkar. bu kişi her geçen gün sevginiz kadar büyür sizde. büyüdükçe de kusursuzluğa bürünür; kendinizi onda görme bilinci başlar ve böylece hayatınızı da aşan bir aşk doğar.

vapurlar alkışlıyor dalgaları

dalgalara dalıyor martılar

balığın bolluğu besbelli

güneşi balkondan kovan

koynuna ikindiyi alan

aşk sınıfında kalan ey terelelli

boşluğa bırakarak kendini

sevişme transına tutulan

ölümü unutan kartalı hatırla

sevda kusurlu boy verirse sonu vedaya çıkar.  körlenen bellekte yeni bir hayata 

                                                    b

                                                        a          

                                                         k                                                     

                                                      a 

                                                   r…      

 NOT:BURAYA HARFLERDEN İKİ GÖZ YAPILABİLİR.

                                                   b                                                               

                                                       a 

                                                         k 

                                                       a 

                                                     r…  

ah, zalim zamanlar… ötekini öteler, kendi çıkmazına çıkar. sevda susar, ayrılığa ilmiklenir. iyilik didiklenir, kötülüğe düğümlenir. gölgenin gölgesizliğe sürüklendiği, ışığın karanlığa iteklendiği an başlar ve yaşam işkenceye yatırılır. her şey kalır yarıda. bir koşuya başlama, onu bitirememe acısı: her yanı sarmalayan zifiri karanlık… yalnızlığa sürüklenen kalabalıklar ezip geçer gövdeni. sevinç perdesinin yırtılıp kâğıt mendillere döküldüğü; uzun kış akşamlarından kısa yaz akşamlarına bağlanan, onu tanımlayan dizeler doldurur defterini.

aklıyla kalbi arasında

ey mekik dokuyan

nilüfer suyu sever

kaktüsü ister çöl 

yaşam bahçesinde açan

sevgi çiçeğini kim devşirir

kim seviştirir oyunbozan

fırtınaya tutulan bulut gibi savrulursunuz bir o yana bir bu yana, boşluğa dönüşmek için.

örselenmiş bir gül

gibi bakıyor pencereden

ilerleyen gün ikindi, sessizliği

kimliğini yitiren dünden süzülen

uzun bir koşu başlangıcı

gece şarkısı kısa kesilen

bir tomurcuk koparılan

ihanete uğrayan masumiyet

örselenmiş bir gül

gibi bakıyor boşluğundan

gülün irisinin ömrü kısa… kayaya hevesli kartalın yavrusu gök tutkunudur… sevda kusurlu boy verirse sonu vedaya çıkar.                

söyle, kimdi aşka gem vuran

-ona sancı yayan acıdır sana-

ondan sonra öğrendi vakti

semeresi ayrılık koşuda

öyle bozgunlara tutundu ki

her şeyi bağışladı ona

dalgınlığında dalga geçti

yeni fark etti hilesini

dileği kendi olan bağımlılıkta

manaya sarınınca düşleri

söylediklerini yaz deftere

verdikleri dize olsun

kalbini kırıp geçirdiğinde

kime neydi savrulan külleri

ergenliği mayalanmış

keskin öfke kendine zarar

ne inkar ne de bir özne

şaşı bir hayata bakar

sevdanın sevda olamadığı zamanlar, hep kendi çıkmazına çıkar:  yar, her geçen gün sevgisizlikle küçülür, küçüldükçe de kusurlaşıp çürür içinizde ve böylece aşk ölür.