Her İnsan Alışır | Yılmaz Pirinççi

Oturursun zamanın kıyısına gün akşama vururken

Küçücük saksılarda yaprak yaprak gülümser çiçeklerin

Bir koku sızlar burnunun direğinde

Parmaklarını yakar bitmeye yüz tutmuş sigaran.

Gözlerin dudaklarından savrulan dumanı çeker içine

Bir damla göz yaşı.

Kirpiklerinin ucundan öperek yanağını

Bir tuz yangınında düşer dudaklarına.

Ağlayamazsın.

Özlersin sadece .

Bir şarkı dolanır diline.

Sinkaflı bir küfürün ardından.

Bilmeden olan bir şey var mı bu dünyada

Yaprak bile tam zamanında düşerken dalından

Madem değmeyecekti nefesime nefesin

Niye öptün acılarımdan

Soramazsın

Özlersin sadece.

Unutmuş gibi yaparsın bir zaman.

Saçlarında , ojelerinde renkler değişir

Aynalara her gün yeni bir gülümseme eklersin

İçin kan ağlayarak

Susturursun yastığına gizlediğin el değmemiş isyanları

Anlatamazsın.

Özlersin sadece

Her insan alışır zamanla kendi ölüsünü gömmeye.

Yüreğini eze eze kendi kıyametine yürümeye alışır.

Bir cinayet mahalidir artık vücudun

Bir bedende iki ölü.

Ve hep çok parçalı yürekler.

Kendine bile anlatamazsın.

Gülümsersin sadece …

Yılmaz Pirinççi