Haftanın Hikayesi | Mihriban Hanım

|Dursaliye Şahan|

Kokuları çiçeklerin duygularıdır.

“Mihriban Hanım, hâlâ uyanmadınız mı? Değişecek bütün saksıları boşalttım. Toprak,güneşte şöyle bir nefeslensin. Yarın, içine biraz gübre katar; yeniden saksılara doldururuz.”

Onca çiçek nereye sığar? Götürebildiğimiz kadarını alıp, kalanları da eşe dosta mı dağıtsak? Bilemiyorum.Mihriban Hanım, daha çayı koymamış bile. Her sabah uyanır uyanmaz çaydanlık ocakta fokurdasın ister. Sabah serinliğinde demlenen çayın tadı başka olurmuş.

“Mihriban Hanım, hasta mısınız? Hadi biraz doğrulun. İsterseniz kahvaltı tepsisini hazırlayıp yatağınıza getiririm. Ne dersiniz? Sırtınıza da yumuşak bir yastık koymalı…”

Biliyorum, hâlâ kızgın. İmzayı verdiğim günden beri sus pus, bakışlarını kaçırıyor benden. Rengi de iyice soldu. Haksız değil ki. Bu eve geldiğinde daha on dokuz yaşındaydı. O zamanlar rahmetli annem, kırmızı, pembe Japon gülleri yetiştirirdi. Mihriban gelirken penceresindeki begonyaları, sardunyaları ve odasındaki menekşeleri getirmiş; annem telaşlanmıştı.

“Çeyizden çok çiçek geldi.  Nereye koyacağız ki bunları?”

O ise, “Bahçe duvarı mor salkımsız olur mu?” diye mızmızlanmaya başlamıştı.

Babam, aynı gün mor salkım fidesi getirip, hanımelinin karşısına dikmişti. Annemin kulağına eğilip, “Sitare Hanım, gelin hanıma sor bakalım başka hangi çiçekleri seviyormuş?” diye de fısıldamıştı rahmetli.

Bahçe,Mihriban’ın gelmesi ile şaha kalkmış gibiydi. Merdivenlerin iki yanında kırmızı kırmızı gelincikler açtığında, taze gelinin yüzünde de güller açardı. Katiyen bahçeden çiçek koparılmasına razı olmaz; kim olursa olsun küserdi. Arka tarafta, her mevsim çekirdekten yetiştirdiği filizleri, fidanları, gözü gibi baktığı lâleleri olurdu. Cumbanın ön tarafına dizdiği kaktüsleri, menekşeleri herkesin dilindeydi. Mahalleli alışmıştı. “Mihriban’ın elinden aldıysan korkma. Kuru ağaç olsa bahar dalına döner o.” diyerek gelip çeşit çeşit fide götürürlerdi. Kimseyi geri çevirmezdi.

Her yıl duvar diplerindeki pembe güllerden reçel yapılırdı.

“Mihriban Hanım, reçel koymamı da ister misiniz? Benim canım çekti.”

Çınar ağacının yaz konuklarıleylekler biraz gecikse, gözlerini ufuktan alamazdı. Daha onlar gelmeden çalı çırpı toplayıp ağacın dibine bırakırdı. Elinden gelse ağaca tırmanıp kış boyu harap olan yuvayı onarmak isterdi.

“Mihriban Hanım, tereyağlı kızarmış ekmek kokusunu duydunuz mu? Hani bu koku bütün parfümlerden daha güzeldi?”

Ah Mihriban Hanım bu kadar küsecek ne var? Hani çocuklar söz konusu olduğunda akan sular dururdu? Hani siz oğlunuz, kızınız için canınızı verirdiniz?

Burak’la Firûze, ilk adımlarını bahçeye serdiğimiz battaniyenin üzerinde atmıştı. İkisi de sarıpapatyalar arasındaki kaplumbağalar ile oynamak için yarışırdı…

Akşamsefaları çiçeklerini bıraktığında, ailecek verandaya oturup yasemin kokuları arasında güneşin batışını seyrederdik. Mihriban, kahveleri yaptıktan sonra kasnağını eline alıp, nakış işlemeye başlardı. Bazen de çok sevdiği Kerime Nadir romanlarından birini okuyor olurdu.

“Mihriban Hanım, hadi artık. Yüzünüzü yıkayın. Açılırsınız.”

O cıvıl cıvıl bahçe, şimdi böyle küskün, sessiz, ölümü bekler gibi oldu. Benim canımı acıtmıyor mu sanki?  Bilmiyor muyum bu evin abidevî tadını başka hiçbir mekânda bulamayacağımızı?

“Biliyor musunuz Mihriban Hanım hava durumuna baktım. Yazdan kalma, güneşli bir hava olacakmış. Sonbaharın da tadını çıkarmak lazımdeğil mi?”

Ne yapabilirdim ki? Burak karşıma dikilip, “Ya ben ne olacağım baba?” dediği gün çaresiz kaldım.

“Mihriban Hanım, hadi ama! Böyle kapris yapmayın. Uyanın artık. Oğlumuzun başarısı ile övünecekken siz böyle küsüyorsunuz. Yakışıyor mu bize? Hani Burak üniversiteye başladığı gün ne demiştiniz hatırlıyor musunuz? “Oğlumuz beyaz gömleği ile eczanesinde işe başladığı ilk gün ziyaretine gidip köpüklü kahvesini içelim.” diye hayâller kuran siz değil miydiniz? Hatta o gün oğluma tansiyonumu ölçtüreceğim demiştiniz de gülmüştük. Sizin tansiyonunuz hep düşük çıkardı biliyorsunuz.”

Hâlâ uyanmamış. Çörekleri yeniden ısıtmalı.

“Mihriban Hanım,çaya karanfil de attım. Siz seversiniz. Çörekler de çıtır çıtır oldu. Daha sonra cumbada kahvelerimizi yudumlarken size gazeteleri okurum.”

Hiç böyle yapmazdı Mihriban. Küs kalmaya dayanamaz ki. Nasıl bu kadar konuşmadan sabredebildi bilemiyorum? Meryem gittiğinden beri iyice içine kapandı. Ah Meryem keşke şimdi burada olsaydın, belki sen onu teselli edebilirdin.

“Mihriban Hanım, aklıma ne geldi biliyor musunuz? Dairemizi üst katlardan seçelim diyorum. Nasıl olsa asansör var. Balkonuna çıkınca şimdi göremediğimiz, uzak ufukları görelim. Yukarılardan deniz bile görünüyor diyorlar. Göreceksiniz İstanbul ayaklarımızın altında gibi olacak. Her gece ışıl ışıl.”

Şimdi Meryem çıksa gelse, “Ben geldim abla.” dese. Kim bilir ne sevinir? O talihsiz kız da kim bilir nerelerde? Yine adını değiştirdi mi acaba? Ama nereye kadar? Bir başına, o küçücük çocukla ne yapar, ne eder, nasıl geçinir?

“Mihriban Hanım, biliyorsunuz değil mi, artık soba derdimiz de olmayacak? Yaz kış sıcacık ev! Oh ne rahat! Öyle kış geldi, dam aktı filan da yok. Ha bir şey daha geldi aklıma. Yazları mutfağınızdan çıkaramadığınız o karıncalar var ya, onlar da olmayacak artık. Düşünsenize her taraf tertemiz, mis gibi. Tam istediğiniz gibi işte. Şömine de yok. Küller döküldü diye dert etmezsiniz artık. Hem kimin evinde şömine yanıyor ki, değil mi ama? Zaten yangın riski var biliyorsunuz.”

Son günlerde çocuk gibi oldu. Ne yapsam neşesi yerine gelmiyor. Eskiden bir bardak su içse keyiflenirdi.

“Boşuna dememişler. Her şerde bir hayır vardır diye. Burak evi müteahhite vermeseydi biz nasıl bu dertlerden kurtulacaktık değil mi? Ama Mihriban Hanım; hâlâ benimle konuşmuyorsunuz. Güceniyorum haberiniz olsun.”

“Burak ne dedi biliyor musunuz? ‘İsterseniz dairelerden birini satıp, güneydeki sahil kasabalarının birinden villa alırız.’ dedi. Küçük bahçeli bir ev, belki bize burayı unutturur. Ne dersiniz Mihriban Hanım? Siz isterseniz ben de isterim. Hatta isterseniz ben oraya şömine de yaptırırım. İstanbul’un bu kalabalığından şikâyet etmez misiniz hep? Şöyle sakin bir kasaba… Bahçesine küçük küçük ağaçlar dikeriz. Bir tarafta çiçekler, kırmızı kırmızı süs biberleri. Bir köşeye mutlaka leylak koymalı, sümbüller de olmalı. Güllerden bahsetmiyorum zaten. Sizin olduğunuz bir bahçeyi gülsüz düşünmek mümkün mü? Yeni yeni komşularımız…”

Bilmez miyim? Cennette köşk vereceklerini bilse burayı değişmez. Hayatı, bu sokakta geçti. Karşı evde doğup büyüdü, bu eve gelin oldu. Sonra çiçekleriyle birlikte çocuklarını büyüttü. Şimdi, “Bu evden, bu sokaktan çık.” diyorlar.

“Biliyor musunuz Mihriban Hanım, Burak bir araba beğenmiş. Müteahhitten ilk ödemeyi alır almaz yürüyerek araba galerisine gidecek; teknoloji harikası arabasıyla dönecekmiş. Gençlik işte. Öyle bir arabaymış ki çakıl taşlı yolda bile yağ gibi kayıyormuş. Güneye yerleşirsek sık sık ziyaretimize gelir diyorum.”

Mihriban’ın, bu kadar küs kaldığını hiç görmedim. Aslında susmayı beceremez, sessiz  insanları da sevmez. Hele bana hep söyleyeceği bir şey olurdu…

“Mihriban Hanım, bakın ne diyeceğim size? Mihriban Hanım, bu ne derin uyku böyle? Biliyorum, beni duymazlıktan geliyorsunuz ama bakın sahiden güceniyorum. Şimdi ben de darılacağım. Haberiniz olsun.”

Bu sessizlik…

“Mihriban Hanım… Ama oldu mu şimdi? Böyle… Ah Mihriban, böyle küs mü gittin? Beni bir başıma bırakıp… Mihriban, sen benim bütün evlerimi de alıp gittin. Yüreğimin sultanı, sen olmadan ben nasıl yaşarım ki?”

Gönülde olup da söylenmeyen dert cana benzer can gibidir. Görür Görünmezse de asârı vücudun her tarafına yayılır. 

Heinrich Heine