Hastalar ve Sanatçılar / Erhan Tığlı

İki hasta vardı. Biri pencere kenarındaki yatakta diğeri öteki yanda yatıyordu. Pencere kenarında yatan hasta şair ruhlu biriydi, arkadaşına moral vermek için dışarıda yemyeşil bir doğa ve masmavi bir gökyüzü olduğunu söylüyor, her yerde yemyeşil ağaçlar, çeşitli renklerde çiçekler var, çiçeklere güzel kuşlar, bal arıları, kelebekler konuyorlar, çocuklar neşe içinde koşup oynuyorlar…” diyordu.

İkinci hasta arkadaşına teşekkür edeceğine, benim yatağım niye orada değil, bu güzellikleri ben niye göremiyorum diye onu kıskandı ve hastanın fişini çekerek ölümüne sebep oldu. Hasta alınıp götürülünce de hemen onun boşalttığı yatağa gidip dışarıya baktı. Dışarıda kapkara bir duvardan başka bir şey yoktu!
***
Karamsar bir hasta ziyaretine gelenlere hep ölümden söz ediyor, yaşama umudunun kalmadığını belirtiyordu. Bir ressam arkadaşı geldiğinde de aynı şeyleri söyledi; arkadaşının moral verici sözlerini dinlemedi. Dışarıdaki bir ağacı göstererek; “sonbaharda dökülen yapraklar gibi ölüme gideceğim” dedi.

Ağaçta sadece bir yaprak kalmıştı. “O yaprak düşünce ben de hayata veda edeceğim” diyerek ağladı.

Arkadaşı “O yaprak düşmeyecek, sen de ölmeyeceksin” deyip gitti. Gerçekten de o yaprak hiç düşmedi ve hasta umutla doldu, moral kazandı, iyileşti.

Sağlığına kavuştuğu zaman ağacın yanına gidip o yaprağın niye düşmediğini anlamaya çalıştı. Ressam dostu, ağaca yeşil bir yaprak resmi yapıp asmıştı.

İşte sanatçılar da böyledir. Bize umut verir,gönlümüzü mutlulukla doldururlar, güzelliklerin bitmeyeceğini vurgular, yaşama sevinci aşılarlar.